21-12-2007, 19:38
Sen Düşün, Ben Dinleyeyim
Hayatı anlamak hayli zaman alır; enteresan olanı da anladığımız an hayatımızın son günlerini yaşamamızdır.
Hani bir düşünür ne demiş ‘gençliğimi en son yaşasaydım tadına varırdım’. Evet, bizler için de geçerli midir bu?; yoksa biz hayatı hala hayattan anlamaya çalışanlardan mıyız?
Zor be kardaş. Bırak yaşamayı… Hayatı, anla yeter. Anla ve kavramaya çalış. Sevginin bağlandığı yer neresi? Neye inanır, neyi hesaba çekersin?
Bilir misin sen karşı dağın eteğinde yaşayan insanları, bilir misin ya parasızlığın ne demek olduğunu; peki ya dertlenmenin ne olduğunu biliyor musun?
Aşkın doğduğu yerden hiç su içtin mi? Hiç kar üstünde titreyen küçüğün başını okşadın mı, okuyabildin mi yüzündeki o garipliği?
He kardaş! sen hiç sahiplendin mi bir arkadaşı? Ve olabildiniz mi dost ve dostun seni sırtladı mı, sırtlanman gerektiği zamanlarda; yoksa o dost dediğin arkadaş, seni sadece mutlu günlerinde mi kucaklıyordu? Kahrolmuş, kokuşmuş yollarda yürürken hep yalnız mı kaldın? Gerçekten seni seven bir insan bulamadın mı, kimse kaldıramadı mı seni? Yükünü ağır mı buldular?
Sever misin insanlar dışındaki varlıkları?
Senin de benim gibi bir yıldızın var mı? Her akşam pencere kenarında bekler misin havanın kararmasını ve yıldızının çıkmasını?
Peki ya parlamadığı günler içinde bir cız sesi gelir mi kulaklarına?
Göz kırparcasına sana gülümsüyorsa…
Düşünür müsün acaba insanlardan daha değerli şeylerin olduğunu?
Sabahlamak istedin mi hiç sadece yıldızın için?
Sakladın mı bir ömür boyu arkadaşlarından yıldızını, büyüsü bozulacak diye?
Tuzla sahilde hiç denizle konuştun mu?
Deniz feneri karanlığa inat parlarcasına ‘yürekli ol, korkma, kaldır kafanı ve yüreğinin götürdüğü yere git’ sesleniyor duyuyor musun, işitebiliyor musun martıların ‘açız’ diye attığı çığlıkları?
Sevmenin, gülmenin, insanlığın, duyguların, mutlulukların, acıların, kederlerin, hüzünlerin ve hatta hayatı yaşamanın tadına varabildin mi şu üç günlük dünyada?
Hayatı anlamak hayli zaman alır; enteresan olanı da anladığımız an hayatımızın son günlerini yaşamamızdır.
Hani bir düşünür ne demiş ‘gençliğimi en son yaşasaydım tadına varırdım’. Evet, bizler için de geçerli midir bu?; yoksa biz hayatı hala hayattan anlamaya çalışanlardan mıyız?
Zor be kardaş. Bırak yaşamayı… Hayatı, anla yeter. Anla ve kavramaya çalış. Sevginin bağlandığı yer neresi? Neye inanır, neyi hesaba çekersin?
Bilir misin sen karşı dağın eteğinde yaşayan insanları, bilir misin ya parasızlığın ne demek olduğunu; peki ya dertlenmenin ne olduğunu biliyor musun?
Aşkın doğduğu yerden hiç su içtin mi? Hiç kar üstünde titreyen küçüğün başını okşadın mı, okuyabildin mi yüzündeki o garipliği?
He kardaş! sen hiç sahiplendin mi bir arkadaşı? Ve olabildiniz mi dost ve dostun seni sırtladı mı, sırtlanman gerektiği zamanlarda; yoksa o dost dediğin arkadaş, seni sadece mutlu günlerinde mi kucaklıyordu? Kahrolmuş, kokuşmuş yollarda yürürken hep yalnız mı kaldın? Gerçekten seni seven bir insan bulamadın mı, kimse kaldıramadı mı seni? Yükünü ağır mı buldular?
Sever misin insanlar dışındaki varlıkları?
Senin de benim gibi bir yıldızın var mı? Her akşam pencere kenarında bekler misin havanın kararmasını ve yıldızının çıkmasını?
Peki ya parlamadığı günler içinde bir cız sesi gelir mi kulaklarına?
Göz kırparcasına sana gülümsüyorsa…
Düşünür müsün acaba insanlardan daha değerli şeylerin olduğunu?
Sabahlamak istedin mi hiç sadece yıldızın için?
Sakladın mı bir ömür boyu arkadaşlarından yıldızını, büyüsü bozulacak diye?
Tuzla sahilde hiç denizle konuştun mu?
Deniz feneri karanlığa inat parlarcasına ‘yürekli ol, korkma, kaldır kafanı ve yüreğinin götürdüğü yere git’ sesleniyor duyuyor musun, işitebiliyor musun martıların ‘açız’ diye attığı çığlıkları?
Sevmenin, gülmenin, insanlığın, duyguların, mutlulukların, acıların, kederlerin, hüzünlerin ve hatta hayatı yaşamanın tadına varabildin mi şu üç günlük dünyada?
Alıntı
.gif "Smiley (18)")