Dua edenin, 'Rabbim' demesi,
'ALLAHin 'efendim' demesinin ta kendisidir...

Birisi her gece kalkip ALLAH'i aniyor, O'na dua
ediyordu..

Seytan ona dedi:

Ey ALLAH'i çok anan kisi !
Bütün gece ALLAH deyip çagirmana karsilik seni buyur eden var mi?
Sana bir tek cevap bile gelmiyor, daha ne zamana kadar dua edeceksin?


Adamin gönlü kirildi, basini yere koydu ve uyudu.

Rüyasinda ona söyle dendi:

Kendine gel uyan!
Niye duayi, zikri biraktin? Neden usandin?
Adam: Buyur diye bir cevap gelmiyor ki, kapidan
kovulmaktan korkuyorum dedi.


Bunun üzerine dendi ki ona:

Senin ALLAH demen, O'nun buyur demesi sayesindedir...

Senin yalvarisin, ALLAH'in senin ruhuna haber
uçurmasindandir...


Senin çabalarin, çareler araman, ALLAH'in seni kendine
yaklastirmasi, ayaklarindaki baglari çözmesindendir...

Senin korkun, sevgin, ümidin ALLAH'in lütfunun
kemendidir...

Senin her Yarabbî demenin altinda, ALLAH'in buyur
demesi vardir...

Gafilin, cahilin cani, bu duadan uzaktir...

Çünkü Yarabbî demeye izin yok ona...

Agzinda da kilit var, dilinde de...

Zarara ugradigi zaman, aglayip, sizlamasin diye ALLAH ona dert, agri, sizi, gam, keder vermedi...

Bununla anla ki, ALLAH'a dua etmeni, O'nu çagirmani saglayan dert,

Dünya saltanatindan daha iyidir...

Dertsiz dua soguktur.
Dertliyken yapilan dua gönülden kopar...

Mesnevi...