[TOSTOS]

Güneş, yapraklardan süzülüp yüzüne değebildiği için mutlu saymalıydı kendini... O ışık damlacıklarının dudaklarına kattığı renk, gözlerinde yarattığı cana yakınlık doyulmaz bir zevk veriyordu bana... Zaman en yüksek değerini kazanıyordu benim katımda... Sevgiyi okşuyorduk yaprakların bakışında, kuşların sesinde... Düşünceleri birleştiren, duyguları geliştiren evrende...



İçimde sevinçlerin en büyüğü haykırdı seni görünce... Kabarıp taşmak, coşup sana doğru akmak istedi, ne varsa duygudan yana... Katkısız, yalnız seni duyan, seni yaşayan sevinç ürpertileriyle vardım yanına... Gecenin karanlığı, karanlığını unutmuş, aydınlık olup damarlarına dolmuştu.



Her varlık az çok kutsallık taşır bir başka varlığa göre... Sevdiğimiz kişinin kutsallığı ölçülerin dışına kaçar... Ve kutsallık saygı çeker... Saygının sevgiyi aşacak değere ulaşması düşünülmezse de, içine gerektiği ölçüde saygı katılmış sevginin daha güçlü olacağından kuşkum yok!..



Ansızın gözlerimin önünde buldum seni... Duygularım sevinçten çılgına döndü, düşüncelerim sıralarını yitirdi. Bilemedim, sezemedim gerekli olanı zamanında... Bağışla beni güzel kelebeğim, bağışla beni... Böyle oluyorum işte bazı senin yanında...