bölüm adı dert köşesi peki ben şimdi hangi derdimden başlıyacam.her insanın kendi derdi kendine göre en büyük derttir belkide bende o yüzden böyle düşünüyorum sonuçta insanım.evet insan. bazen insan kelimesi bana çok yabancı geliyor oturup kendi kendimle konuşuyorum sen bir insansın diyorum elbetteki arada sıkılacak,yorulacak,ağlayacak,isyan edeceksin,aşk acısı çekeceksin.ahh şu aşk denilen illet duygu sadece aşk acısıda deyil ben fazla içimi dışıma yansıtamam beni ağlarken görmek pek mümkün deyildir göz yaşlarımı göstermekten oldum olası hoşlanmamışımdır.hep güçlü,akıllı,kararlı,biraz şımarık bir kız rolü oynamaktan sıkıldım.son günlerde herşeyden sıkıldım.neden hep herkesi ben taşıyorum neden hep güçlü olmak zorunda olan ben oluyorum neden bir günde beni kimse taşımıyor.gerçi yok istemiyorum beni kimse taşımasın alışkın deyilim.
ben acı çekmek için kurulmuş bir robotmuyum?
ben herşeye koşmak için tetikte bekleyen acilyardımmıyım?
neden hep benim omuzlarım teselliye ihtiyacı olanlar için hazırda?
neden beni kimse teselli edemiyor vede neden ben beni teselli etmelerine ihtiyaç duymuyorum?her defasında kendi kendimi ben teselli ediyorum?
neden?ben mükemmelmiyim?
ben insanım yıkılmadım ama çok yoruldum kimsenin beni sırtlamasınıda istemiyorum.sadece sırtımı dayamak istiyorum kendimi toparlamam lazım.hala aslanlar gibi ayaktayım ama bacaklarım çok ağrıyor yürüyemiyorum.
ben biraz sırtımı dayamak istiyorum kendimi çok yanlız hissediyorum halbuki etrafımda benim için canlarını verecek ailem var ama ben kimsenin canını istemiyorum benim canım bana yetiyor ve hatta ağır bile geliyor.
her zaman herşeye çözüm bulabilecek ben şimdi çözüm deyil sorunu bulamıyorum.yada sorunları bulamıyorum.sorunsuz olmakta istemiyorum mücadele etmeye alışkınlığımdandır heralde.kimseyi istemiyorum yanımda ben ve ben olmalıyız ben ağlamalıyım bende gözyaşlarımı silmeliyim istesemde zaten kimsede yokki yanımda herkes kendi derdine düşmüş tabi onlara göre benim kimsenin tesellisine ihtiyacım yokturki.
neden?
ben mükemmelmiyim?
ben insanım kalabalık bir ortamda yapayanlız olan bir insanım.
yanlızmıyım? o zaman istemiyorum kimseyi ben ve ben olmalıyız sadece
ben problem yaratmalıyım bende çözmeliyim.heralde beynimde bir yerler patlak verdi kendimi toparlayıp patlak olan yere bir yama yapmalıyım.
kimse yardım etmesin ben ve ben yeterliyiz...
ben acı çekmek için kurulmuş bir robotmuyum?
ben herşeye koşmak için tetikte bekleyen acilyardımmıyım?
neden hep benim omuzlarım teselliye ihtiyacı olanlar için hazırda?
neden beni kimse teselli edemiyor vede neden ben beni teselli etmelerine ihtiyaç duymuyorum?her defasında kendi kendimi ben teselli ediyorum?
neden?ben mükemmelmiyim?
ben insanım yıkılmadım ama çok yoruldum kimsenin beni sırtlamasınıda istemiyorum.sadece sırtımı dayamak istiyorum kendimi toparlamam lazım.hala aslanlar gibi ayaktayım ama bacaklarım çok ağrıyor yürüyemiyorum.
ben biraz sırtımı dayamak istiyorum kendimi çok yanlız hissediyorum halbuki etrafımda benim için canlarını verecek ailem var ama ben kimsenin canını istemiyorum benim canım bana yetiyor ve hatta ağır bile geliyor.
her zaman herşeye çözüm bulabilecek ben şimdi çözüm deyil sorunu bulamıyorum.yada sorunları bulamıyorum.sorunsuz olmakta istemiyorum mücadele etmeye alışkınlığımdandır heralde.kimseyi istemiyorum yanımda ben ve ben olmalıyız ben ağlamalıyım bende gözyaşlarımı silmeliyim istesemde zaten kimsede yokki yanımda herkes kendi derdine düşmüş tabi onlara göre benim kimsenin tesellisine ihtiyacım yokturki.
neden?
ben mükemmelmiyim?
ben insanım kalabalık bir ortamda yapayanlız olan bir insanım.
yanlızmıyım? o zaman istemiyorum kimseyi ben ve ben olmalıyız sadece
ben problem yaratmalıyım bende çözmeliyim.heralde beynimde bir yerler patlak verdi kendimi toparlayıp patlak olan yere bir yama yapmalıyım.
kimse yardım etmesin ben ve ben yeterliyiz...
____________________________________
En büyük felaketler içinde bile ümidini kaybetme, unutma ki ilik, sert kemiğin içinden çıkar. (Hafız Şirazi)
.