[Toprak]

MAHŞERE KADAR HOŞÇA KAL


Ki ben her gece sendeki beni korumak niyetiyle nöbetindeyken
Biliyorum, gece yürüyüşlerinde yerim yoktu günlüğünde
Ve nihayet vazgeçtim beni sevmeni dilemekten
Ve hayret ki yaşıyorum, öylesine
Şaşkınlığım, yüzsüzlüğüme

Aşkı mantığa bürüme kabiliyetine aşk olsun
Ben mantık durağını geçeli kaç memleket yol geçti
Beni paylaşabileceğin bir yakının mı olmadı
Yoksa paylaşabilmeye değecek kadar yakınında mı değildim
Bir alem uzağında duracağım zaman çok yakın

Sendeki ben sadece alışkanlıktı
Seviliyor olmanın vazgeçilmez tutkusu
Sevenin sevileni şikayet makamı yok!
Ve hayret ki yaşıyorum sevilme hakkımdan vazgeçerek
Razı gelmişliğimse gözlerinin hatırına

Seni sevmek delilikti ki deliye hesap sorulmaz
Deli gibi sevmedim seni, gönüllüsüydüm yokluğunun
Aklım başımdaydı ve gözündeydi ve kaşındaydı
Kalbim acırdı ki o an acırdım kalbime
Aklım her gece en çocuk yaşındaydı

Neyin var sorusunun cevabı yokluğundur
Hayırdır imasının hayrı sen günahı ben
Ölüm gerçeğine sevincim sadece varlığındandır
Beni ancak ninnisini ruhuma işlemiş ana paklar
Şimdilik hoşça kal, mahşere kadar

Mehmet ERCAN