[S_MecnuN]

Geceleyin bir ses böler uykumu,
İçim ürpermeyle dolar Nerdesin?
Arıyorum yıllar var ki ben onu,
Aşıkıyım beni çağıran bu sesin.

Gün olur sürüyüp beni derbeder,
Bu ses rüzgarlara karışır gider.
Gün olur peşimden yürür beraber,
Ansızın haykırır bana Nerdesin?

Bütün sevgileri atıp içimden,
Varlığımı yalnız ona verdim ben,
Elverir ki bir gün bana derinden,
Ta derinden bir gün bana “Gel” desin.

[S_MecnuN]

İsterdim

Senden ayrı kaldığım günlerde uzaklardan bana bir ses, bir selam, bir nefes olmanı isterdim..Bana, üşüme diye seslenmeni isterdim...Senden uzaklardada olsam bir el, bir kol olmanı isterdim.. Seni çok özledim demeni isterdim...En çaresiz günlerimde bana bir merhaba demeni isterdim..Geceleri aydınlatan ay gibi, umut ışığım olmanı isterdim hayatıma... Gelseydin ve yaslasaydım başımı omuzuna, ağlasaydım doya doya ..Geçerdi yüreğimin üşümesi...Seninle suları mavi, mavi akan bir ırmağın kıyısında buluşmak, saçlarından öpmek, kokusunu içime çekmek ve nefesinin sıcaklığını hissetmek, sana sarılmak, kucaklamak, mutluluktan uçmak isterdim.
Ama nafile be güzelim, sanki aramızdaki bütün yollar kapalı... Sana uzanan bütün dallar kesik... Yokluğun buz gibi soğuk... Üşüyorum, üşüyorum... Üşümüşlükten yüreğim de kaskatı kesilmiş adeta...Ateşler içinde bedenim... Öyle bir üşüme ki, donan yüreğimi hiç bir şey ısıtmıyor artık...Bütün bedenim uyuşmuş....Çektiğim acılar ezip geçiyor ruhumu ...
Yoksun işte, kalbimin kuyusu en hazin sesle inliyor şimdi. Kirpikleri kırılan bir zamanın teninde, hüzünlü nağmeler topluyorum gecelere şimdi...
Bilirim, yüreğimde ki seni sevmek ve özlemek bir ateşe dokunmaktı adeta..Yakmaktır yangınlarda ... Ama ben üşüyorum.. Yokluğunu hissetmek buz gibi soğuk... Isıtmak için yakacak bir şeyimde yok...Ağlıyorum, sanki buza dönüşüyor akan gözyaşlarım. Ağlıyorum, akıp gidiyor gözyaşlarım çağlayanlara. Bakakalıyorum ardından çaresiz.
Ah... bir el olsanda dokunsan şu alnıma, okşasan saçlarımı bir anne şefkatiyle.. Geçerdi ağrısı başımın, geçerdi biliyorum... Bir gül olsaydın bahçemde, koklasaydım nefes, nefes..Seni çekseydim içime sindire, sindire... Bir göz olup baksaydın gözlerime, çekip alsaydın içimdeki hüznü... Ah bir bilsen nasıl sevinirdi yüreğim, nasıl sevinirdi dudağımdaki gelincik, kapımdaki akasya...
Susuyorum artık derin derin... Ve sessizce soluyorum bir hazan yaprağı gibi... Oysa ne kadar çok hasretim konuşmaya, anlatmaya, anlaşılmaya... Oysa ne çok istiyorum, tüm bedenimden söküp almanı yalnızlığımı, hicranımı bir tılsımla...
Yüreğim kan çanağına dönmüş adeta, dikenler acımasızca batıyor bedenime, ayaklarım kırık koşamıyorum artık sevdama, varacağım menzil uzaklarda kalmış...
Hadi gel artık... Yüreğim ol bitanem..Sensizliğimde hissettiğim her ölümümde bana yeniden hayat ver... Elim ol, ayağım ol, can damarım ol... Gecem, gündüzüm ol... Ağlayan gözlerim ol her damlada yeniden yeşert beni, yeniden canlandır umudumu... Benliğim yeniden canlansın ki, seni ne kadar özlediğimi anlatayım yeryüzündeki bütün canlı, cansız varlıklara...Öyle bir haykırayım ki sağır sultanlar bile duysun seni ne kadar da çok sevdiğimi ..
Önce sen gel, bir daha üşümesin yüreğim..
Yoksun işte bitanem, yoksun...Sensizlikten kalbimin kuyusu en hazin sesle inliyor şimdi.

[S_MecnuN]

Uzaklardan bir ses olmani isterdim, bir selam, bir nefes... "Üsüme" diye seslenmeni isterdim... bir el olmani isterdim, bir kol... "Özledim" deyip sarilmani... en karanlik yerinde düslerimin cikip gelmeni isterdim.. kinali bir bahar gibi, umut isigi olmani isterdim hayatima... gelseydin ve yaslasaydim basimi omuzuna, aglasaydim doya doya ... gecerdi üsümesi yüregimin, gecerdi üsümesi icimin, kirpiklerimde yagmurlar dumanlanmazdi biliyorum... seninle sulari yesil bir irmagin kiyisinda bulusmak, saclarinin kokusundan öpmek, içime cekmek ve serin solugundan icmek, sana sarilmak, kucaklamak, ucmak isterdim… ama nafile, aramızdaki bütün yollar kapali... bütün dallar kesik... yoklugun buz gibi soguk... üsüyorum... yüregim de donmus sanki.. gözlerimde... atesler icinde bedenim... öyle bir üsüme ki, hic bir sey isitmıyor artik.. bütün uzuvlarim uyusmus..ezip geciyor ruhumu acilar... yoksun iste, kalbimin kuyusu en hazin sesle inliyor simdi.. kirpikleri kirilan bir zamanin teninde, agrili siirler topluyorum gecelere simdi... bilirim, sevmek ve özlemek bir atese dokunmaktir.. yakmaktir yüregini yanginlarda.. ama ben üsüyorum.. yoklugun buz gibi soguk.. yakacak bir seyimde yok… kendimden baska..agliyorum, buza dönüsüyor gözyaslarim… agliyorum, akip gidiyor gözyaslarim caglayanlara… bakakaliyorum ardindan caresiz…
ah! bir el olsan dokunsan alnima, oksasan saclarimi bir anne sefkatiyle.. gecerdi agrisi basim, gecerdi biliyorum... bir gül olsaydin bahcemde, koklasaydim nefes nefes, cekseydim icime derin derin... bir göz olup baksaydin gözlerime, cekip alsaydin icindeki hüznü... ah! bir bilsen nasil sevinirdi yüregim, nasil sevinirdi dudagimdaki gelincik, kapimdaki akasya... susuyorum artik derin derin... ve sessizce soluyorum bir hazan yapragi gibi... oysa ne kadar cok hasretim konusmaya, anlatmaya anlasilmaya... oysa ne cok istiyorum, tüm bedenimden söküp almani yalnizligimi, hicranimi bir tilsimla... yüregim kanrevan, dikenler acimasiz, ayaklarim kirik kosamiyorum artik doruklara, menzil uzak... geL yuregim ol seher gülüm, her ölümümde bana yeniden hayat ver.. elim ol, ayagim ol, canim ol... gecem - gündüzüm ol... aglayan gözlerim ol her damlada yeniden dogur beni, yeniden dogur umudumu...her öldügümde yeniden yarat ki, seni ne kadar özledigimi anlatayim yeryüzündeki bütün canli cansiz varliklara, ne kadar cok sevdigimi ...

Önce sen gel sevgilim solmadan resimler, siirler sislenmeden... islenmeden geceler ... sonra ölüm gelsin...
Yoksun iste, kalbimin kuyusu en hazin sesle inliyor simdi.

[S_MecnuN]

Yalnızım çünkü sen varsın"

"gel" desen gelirdim
gittiğin uzakta bendim
dağ gibi bir ihanetten düştüm
bu kendime son gelişim

ölümbaz öpüşler kusuyorum ceplerime
kendimi suçüstü yakalıyorum
ve kentsizliğimin isimsizliğini
Araz'a uyak düşüyorum
gözlerime senden düşler sürüyorum
ıslak bileklerim kan bayr***** yatıyor
bana en büyük tehdit yine ben oluyorum
sonra bir durağa yaslanıyorum
sonra bir kente
ve sen gidiyorsun
ben kanıyorum
diyorlar ki "kendini dinleme hiçbir şey söylemiyorsun"
oysa "gel" desen gelirdim biliyorsun

yorgun Haliç'e biraz inat
biraz ihanet bırakıyorum
ellerinden bir tedirginliği bir tehdidi avuçluyorum
aklıma düşüyorsun
düşüyorum
düşünce
üşüyorum
azgın hüzünlerle körlüğüme göçüyorum
ayrılığın saati kaç geçiyor bilmiyorum
yalanlarımla bir hiçlikteyim
beni içinden kaç

bu kentte her yağmur kendini ağlar
aklıma düşsen yalnızlık oluyorum
ağzımdaki uykudan öpmüyorsun nicedir
nerde kimi üşüyorsun
artık kendini yakan bir ateşim
kendimize birbirimizden düşler yapamıyoruz
şimdi boş duraklara yaslanıyorum
boş kentlere
oysa "gel" desen gelecektim

gün düşlerime dönüşlerimde
bakışın içiyor beni gözlerimden
gövdemi düşürüyorum güz yavrusu duraklara
uzaklığına uzanıyorum
sevdiğin sonbahar geçiyor üstümden
ama artık hiçbir göğü içmiyorsun dudaklarımdan
yıkılıyorum şarkılara
"kimseler biliyor"
yalnızlık dostumdu
şimdi korkum oluyor
oysa "gel" desen gelecektim

artık her şey kımıltısız bir geceye dönüşüyor
güz artığı saçlarımda oynaşan sensizlik
göz karana yenik düşüyor en korkak yanlarımdan
kendimi yitirdikçe sana gidiyorum
göbek çukurumda sobelere karanlık uyutuyorum
düş satıcısı ispiyoncu bir ihtiyarın insafına kalıyorum
uysal yalnızlıklar satın alıyorum
gülüşümle ödeyerek
ve içimde yalancı bir katil taşıyorum
yeni utançlar biriktiriyorum eski günahlarıma
cüzamlı ruhlar cehennemine gidiyorum ben
kirli sözlerimi temize çekme
oysa "gel" desen gelecektim

gözlerim ihanete ihbar taşıyor
kuşkulu bir cinayeti fısıldıyor kaşlarına
sözü namluna sürmelisin şimdi
en yaralı yanımdan vurmalısın beni
çünkü uçmak düşmeyi göze almaktır

avlunda bıraktığım az kullanılmış intiharları deniyorum
ne vakit nikotinli ellerinden yola çıksam
susuşuna kan döküyor gözlerim
sen gözüne çiğ kaçtı sanıyorsun
oysa bilmelisin Araz'ım
kimsenin içi görünmez
ve hiç bulamadıklarını
asla yitiremezsin
bak şimdi aramızda sessiz kalıyor
söylenecek bütün sözler

her sabah akşam oluyorsun
alnından ellerine damlıyorsun
yüzündeki yağmurla iniyorsun kente
içine dert oluyorsun kentin
dışına yağmur
yüreğinde dağılıyor kristal şehirler
duvarların kan öksürüyor
ve sen
başkalarının gözlerini
yüzümde aramamayı öğreniyorsun
beni bir durağa yaslıyorsun
beni bir kente
gidiyorsun
oysa "gel" desen gelecektim

susmak en inatçısı olmaktır yalnızlığın
en susmakta neydi öyle
sen en dinlerken
biliyorum Araz'ım
insan kendini bulmamalı, hep aramalı
gittiğin yerden başlıyorum öyleyse
gece cinnetlerimi de alıp yanıma

denize bakmayı bilmeyenler
bir gün mutlaka boğulur
işte bundandır gözlerinden kaçışlarım

siz hiç yar saçının bir telinden kendinize gurbet yaptınız mı

ben şimdi gurbetim
içimde taşıyorum
heba olsa da senlerce yılım
oysa "gel" desen gelecektim

ömrümden düşürdüğüm sol anahtarlarına takılıyorum hep
ve hayat yüklü kamyonlar geçiyor üstümden
şairler ölüdür derler
inanmıyorum


en karanlık ceketimi giyiyordum
ışığa kördüm çünkü
şimdi ise güneşe ilerliyorum
dirilmek için

kimliği paslanıyor eski bir anarşistin
gecenin kör gözünden utanıyorum
hadi bana en militan kelimelerle saldır
batır içime cümlelerini
beyhude bir dehşet bırak
hak ediyorum

gizlilikten ölmek üzere olan bir akrep sızıyor içime
can kaybından ölüyorum
cenazemde namaz kılacağım
zan altındayım
yalanıma inanıyorum

yorgun söylentiler kanıyor solgun yaralarımdan
kırılır mı bilmem hüznümde taşıdığım kin
kinim kendime
susuşum sana
küsüşüm tüm dünyaya

üstü kalsın ihanetimin
"gel" desen gelecektim

yine bir tren geçiyor içimden
sen kesiliyorum gülüşümün karşılığı
saçların bir rüzgarın öyküsünü taşıyor
görmüyorum söylemiyorsun kırılıyorum
hiçliğimin etleri yolunuyor şizofrenik bir gecede
sana bir öykü çıkarıyorum ağzımdan
süsle beni ey aşk
geçtiğin yerleri öpüyorum

yarısı yanık bir aşkın küllerini taşıyorum
dişlerindeki nikotin tadı terkimde
sirenler ve ateş hatları içip
sesini peydahlıyorum kendimden ve kentimden
ıslak ceplerimi buluyorum el yordamıyla
yasadışıyım
tutukla beni gözlerimden

kalemim bitti yitirdi şiirini şuur
öldü kanımdaki mürekkep balığı
solumdaki sise intihar etti intiharlar
bir aşkı kaça katlayabilirdi ki ezik bir yürek
yaşamak için geç bir zaman
ölmek için ise erken

çok davullu bir senfoni sürçüyor
dikiş tutmaz ayrılığımda
kirpiğinden yapılma bir darağacına
geceyi asıyorum
yoksun
bu yağmurlar ıslatmıyor beni
bir durağa yaslanıyorum sensiz
gidişinin en sessiz harfinden yırtılıyorum
"gel" desen gelecektim oysa

kulaklarımdan bordo denizler dökülüyor
şimdi herkes biraz sen biraz acı
göğsümde bir vagon
gizli sözler batıyor
fırtınalar çıkıyor üstüme

şakağımda
intihar acemisi bir şairin
delilik provaları
arkandan uluyan kapılardan
söküyorum kokunu
yokluğunu kokluyorum
yokluğunu yokluyorum

çöz gözlerimi senden hadi
ücranda yak bakışımı
gözlerine bekçi sevdam
dünden ve senden kalmayım

içine her düşen
kendi keşfi sanıyor seni
oysa sen
melekleri bile kıskandıracak kadar kendinsin
ve kendini acıtmak istiyorsun
ama güller kendine batamaz
bilmiyor musun
"gel" mi diyorsun

herkes kendi gördüğüne bakar
peki hayatın rüzgarında kime yelkeniz
kıpırdamadan duramayız bir aşk boyu
hadi en kanadığımız yerden susalım
"gel" desen gelirdim
"git" dedin ve gittin

Aşka...
Rüzgara...
Ayrılığa...
Zamana...

[S_MecnuN]

Geceye aniden inen
Sisin arkasından
Yola bakan gözlerim
Önümdeki masaya
Döndü.
Beyaz kağıdın üzerine
Kalemden damlayan
Mürekkep lekelerine
Bakmadan çizdiğim
Her biri sen olan
Özlediğim yüzlere.
Yüreğimin, içine kilitlediği
Aklımınsa yok saydığı
Kurumaya başlayan bir ağacın
Susuz kalan toprağa mı?
Yağmıyan yağmura mı?
Eline uzatmayan insana mı?
İsyan edercesine döktüğü
Kuru sarı yapraklar misali
Ve geceyi yok saydıran
Sise inat,
Lekelerdeki senlere
Bıraktığım gözyaşlarım.
Dudağına buse,
Kulağına sevgi sözcükleri,
Yüreğimizdeki özlemi
Kavuşturan,
Çizgilere renk katan,
Gülümseyen damlalar oldu,
Aklımın yok saydığı
Yüreğimse yüreğin olan
Sevgili...

[S_MecnuN]

~~Yalnızım Bu Şehirde~~

Yalnızım bu şehirde
Sokaklar sessiz sakin

Kimsecikler yok ortalıkta
Işıklar bile eskisi gibi yanmıyor
Sanki kuşlar küsmüş bana
Bu şehir dar geliyor şimdi

Sensizlik zor geliyor bana
Bu sitem sanadır yar
Bu isyan sanadır yar
Bu şehir sana dargın yar

Yoksun sen bu şehirde
Sanki hiç kimsecikler yok
Yalnızım bu şehirde
Tek başıma
Yalnızım bu şehirde
Yalnızım...

[S_MecnuN]

~~Söylenemeyen~~



Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır?..



Yağmur bırakmadan geçen bulutlar gibiydi zihnimdeki düşünceler; dilime düşmeyen, sözcüklere dönüşmeyen!..
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır?..



Her zaman fazla oldu söyleyemediklerim, söyleyebildiklerimden!..
Her zaman; bir bilinmez lisandaki çözülmez şiirleri koklayıp, hissettirmeye çalıştım sana...
Her zaman biraz daha zaman kolladım seslenmek için sana, ve her zaman hayıflandım;
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır?..



Kendi karanlığında; güneşe görünmek için karar veren bir tohum gibiydim...
Zordu çıkmak gömüldüğüm çamurdan;
Ama güzeldi!.......
Sen güzeldin ve ben, güzelleşiyordum seni düşündüğümde!..
Kendi karanlığında; güneşe görünmeye karar verip yeşillerini giyen bir tohum gibiydim...



Boyutları değişiyordu hayatımın...
Yani, değiştiren sendin boyutlarını hayatımın; büyüyordum, gelişiyordum, genişliyordum...
Söyleyebildiklerimden çoktu her zaman, söyleyemediklerim; bu yüzden kelimelerimin arası açılıyordu!..



Sığdıramadığım her duygu; iki kelimemin arasındaki boşlukta gizli...
O yüzden, yazdıkça parmaklarım,,, ve işte yine o yüzden söyledikçe dilim topallıyor!..
Toparlayamıyorum zihnimi...
Seni özlüyor, ve terliyorum özledikçe;
Seni koklamak için...
İçimdesin!

[S_MecnuN]

Istanbul Oluyordum Önce seviyordum seni. Sonra Ýstanbul oluyor
kucaklýyordum. Eminönünde balýk ekmek yerken yanýndaki minik kedi oluyordum.
Sefkatle bakýyor, kopardýgýn balýk ekmekten bir parca atýyordun önüme.
Sefkatine sevdalanýyordum. Sonra sen vapura biniyor simit atýyordun
martýlara, hepsiyle kapýsýyor simitlerin hepsini ben kapýyordum. Simit degil
sevdandý attýklarýn kimseyle paylasamýyor. Tüm sevdalarýný ben topluyordum.
Sen camlýca tepesine cýkýyordun, ben bogaz oluyordum. Gözünün alabildigi tüm
güzellikler oluoyrdum. O güzel gözlerin baska kimselere, baska hic bir seye
bakmasýný istemiyordum. Bir bana baksýn istiyordum. Geceleri ay oluyordum,
yolunu aydýnlatýyordum. Sokak lambalarýndan kýskanýyor, baþka ýþýklar
aydýnlatmasýn yolunu istiyordum. Kilyosta kum oluyordum, deniz oluyordum.
Bedenine benden baska hic bir sey deysin istemiyordum. Balýk tutarken
attýgýn olta oluyordum. Elerinden oltanýn bile tutmasýný istemiyordum. Sonra
oltanýn ucunda balýk oluyordum senden kacsam bile beni býrakma, yakala,
kendine dogru cek diye. Bir tek ben olamýyordum. Sen benden gectin birkere.
Ýstanbul oluyordum. Benden vazgectin ama Ýstanbuldan vazgecemezsin diye...

[S_MecnuN]

İlk sabahım sensiz.
Hiçbir sabah bu kadar sessiz olmamıştı evimiz.
Uyan artık saat ...
Uzun sessizlik söylüyor saati, gerçeği
Yalnızım artık değil mi.
Yalnızlıkta sen yoksun şimdi öyle mi?

En sevdiğin şarkıyla bozsam bu sessizliği,
Çoğalır mıyım yeniden.

Perdelerimi açarsam güneş içeri dolacak.
Mavilik gözümü alacak.
Bu denize bu güneşe bakarsam mı ?
Bakmazsam mı ?
Canım daha az yanacak.

Hâlâ tütün kokusu ellerimde,
Hâlâ hazırda duran gözyaşı aktı akacak.
Ben başlarsam korkuyorum menekşelerde ağlayacak.

Bir zaman keyifli yemeklerin piştiği mutfak mı burası.
Sadece geceden kalma bir bardak var tezgahta,
Yalnızlığımı, tekil hayatımı bana bir daha hatırlatan.
Tek bardak,
Tek tabak.
Tek başına bir hayat.

Ne çok anı yüklü bu ev,
Sen hep varsın derken,
Yokluğun çıkıyor varlığının karşısında.

Sen yolu yarılamış çocuktun benim için.
Saçlarında ki beyazların çoğaldıkça, çocuklaşıyordun.
Alışkanlıklar zincirine bir yenisini eklemişim.
Bağımlın olmuşum,
Yok olunca anladım.

Bu gün Pazar,
Pazar sabahı bu ev kızarmış ekmek kokardı.
Şimdi duvarlarına sinmiş hüzün, dumanlı anılar
Ve çok yanmış bir ekmek kokusu gibi ayrılık var.

Adımlarımda, avuçlarımda sen (sensizlik)çıkıyor.
Islanıp, ıslanıp kuruyan şu mendil sıkıldı mı,
Benle yaşamaktan bu hüznü ?
Gökleri dost bilsem,
O ağladıkça sevinirim ben.
Ben ağladıkça da sevinir mi ki gökler.

Rüzgar esiyor mu acaba şimdi dışarıda senin sevdiğin gibi.
Sen rüzgarı, ben yağmuru severdim.
Şimdi hep rüzgar essin hiç yağmur yağmasın,
Sen mutlu ol,
Beni mutlu etmeye kasım yağmurları bile yetmez.

Ben yabancısı artık bu şehrin,
Gitsem bu acıları ardımda bırakabilir miyim.
Söke bilsem yüreğimi belki bu şehirde bile yaşarım.

Seni hep var bilmek mi ?
Yokluğunu kabullenmek mi ? zor.
Resmine bile doyasıya bakamıyorum.
Göz yaşlarımla karışmış yazılarını okuyamasam da
Her satırı ezbere biliyorum.
Bu yazıları yazan ellerini özlüyorum.
Dokunamıyorum, bakamıyorum kendime,
Senin olan her şeye olduğu gibi.

Sen yorgundun.
Ama bu kadar değil..!
Susardın sebepsiz
Ama bu kadar değil...!
Küsemezdin bana,
Gülüşüm yetmiyor mu gönlünü almaya,
Ama bir bana da değil bu sefer küslüğün.

Bak hayat baharı sundu mevsimlerinden.
Dört mevsim yeşil zeytin dalları, yine yeşil Aydın da.
Portakal ağaçları çiçekte.
Faydasız mı hayatın çağrıları.

Sen gittin biz artık yok muyuz.
Bu hikaye yarım mı kaldı.
Yada sonu böyle mi olacaktı.
Böyle mi başlardı ayrılıklar.
Hep böyle mi olacak artık sabahlar.

[S_MecnuN]

Seni sana yazmanin zorlugunu yasarken Yİne kaleme hükmedeyip yüregime ve yüregine mahkum oldum ''


Güneşin başka iklimleri aydınlatmaya, başka gönülleri ısıtmaya gittiği şu saatlerde, kâğıdı, kalemi elime alıp, seninle dertleşmek, yalnızca sana yazmak ve yalnızca seni özlemek geçiyor içimden. sana yazmak.
''sana seni yazmak''.
Seni ve yüreğimde anlam bulan duyguları. sana ait yüreğimin derinliklerinden kopup gelen artçı şokları anlatmak. ve toprağı alnından öperken yağmur taneleri, tüm benliğimle sana yağmak istiyorum.

Bu gece dudaklarımdan dökülen her kelimede sen varsın ve yine sen varsın, yarım kalan sevdamın eksik taraflarında. bomboş ve sessiz kaldırımlarda yürürken seni haykırıyorum sensizliğin inadına. bu sensizlik gecesinde sevdamın en ücrâ köşelerine seni yazıyorum.

Bu gece gene yağmur yağıyor. yağmur yağıyor gönlümün sensizlikle yanan her yerine. yağsın, yağsın ki saklasın sensizliğimde döktüğüm göz yaşlarımı. ve yine saklasın sensiz geçen bomboş hayatı.

İşte seni haykırıyorum sensizliğe alışamamış sine-i püryanıma, işte seni yazıyorum.

Bu gece gene yağmur yağıyor. sen yoksun oysa biliyorum ve üşüyorum sensiz kaldığım saatlerde. göz yaşlarımı efkârıma kattım bu gece. sevdamı, umudumu ve seni kızgın bir sel gibi kalbime akıttım.

Bu gece yağmurla birlikte göz yaşlarım yağıyor ve ismini yazıyor sensizliğin acısı ile kıvranan kaldırımlara. süzülen her damlada sen vardın ve yine sen vardın gecenin en karanlık anında. o, doya doya bakamadığım gözlerin, gözlerimin içine bir kez daha değseydi ve tebessümünden bir gül açsaydı yanaklarında, yetmez miydi? bir bakışın bir ömre değmez miydi,
ey!

İsmini kazıdığım kaldırımlara sanki sen yağıyorsun yağmurla birlikte ve sevgin yağıyor yüreğime. yalnız ve bomboş odamda sen varsın hâlâ. hâlâ sensizliğim duruyor yanı başımda.

Bu gece göz yaşlarım yağıyor sensizliğimle birlikte kaldırımlara. seni arıyorum, erimekteyim. karanlık geceye inat ay bu akşam gökyüzünde.
Ve gökyüzü, yüreğimde..