[mehmedim]

karanlığı gözleyen yorgun gözlerin ümidiyle,
utanmış gölgelerin sessiz banklarına uzanıyorum.
içimde yıllarca eskimeyen çocukluğumdan hatıra,
beni kimsecikler anlamaz o parlak yıldızdan başka.
binbir tevbe ettim dudaklarımda hala buğusu,
unuttum derdi,yıldızlar gözlerimde gül kurusu.
bana bakmasın gözlerine bakamadığım artık,
yetimim şimdilerde gölgeler ömrümü çalan yaratık.


muhammet karakaş