[S_MecnuN]

Ölmüş İçimde Hasret

İçimde bir sıkıntı
Bir kasvet... bir duman...
Dünya dar gelir inan
Seni düşündüğüm an

Titreyen ellerimde
Sevgimiz arap saçı
Umrumda değil zaman
Çalsa da bilmem kaçı

Zincirlere vurulur
Umutlar liman liman
Dünya dar gelir inan
Seni düşündüğüm an

Koparsam zincirimi
İlk koşacağım sensin
Sen çaresizliğimin
Çaresiz ümidisin

Bir hayıra yenilmiş
Yüreğimde bin evet
Kavuşmayı unutmuş
Ölmüş içimde hasret
Bir de çökerse kasvet...
Karanlık...duman duman...

Dünya dar gelir inan
İşte bana o zaman
Dünya dar gelir inan
Seni düşündüğüm an......

Sevgilim biz ikimiz
Ay ve Güneş gibiyiz
Alev alev yansak da
Artık birleşemeyiz

Hasretin tohumunu
Çıkar at yüreğinden
Bahar da yaz da geçti
Artık yeşeremeyiz......

[S_MecnuN]

Hayatın anlamını arıyorum.Ve gece içinde yağmur olmasa,hani şöyle rüzgar odalarımın perdelerini havalandırmasa ve karanlık bir hayalet gibi ortalıkta zamana karşı ağlamasa anlayacağım. Ayrılık birbaşına
yalnızlığı anlatıyor bana. Dinliyorum. Hani bir nokta bulur insan dalıp gittiği yerde. O nokta ona konuşuyormuş gibi gelir. O anlatır sen hep ona bakarsın. Aklına takılmayan jenerik yoktur.

Bir ucu yanık teknoloji mektuplarının son durağıdır ayrılık. Düşünürümde hep aynı yerde durur. Biten her cümlenin en sonunda. Biri başlar biri biter.
İçimden ne kuşlar göçer oysa. Mevsimi darmadağın eden yaz gecelerinin terasta oturduğum ve yıldızlarına karıştığım cümleleridir ayrılık bana.
Hüzün anlamsızdır oysa ki. Hep beklersin hayatında birşeyleri. Sanki o çok uzaklardan yolları katlayıp sana gelecekmiş gibi tatlı bir tebessümle imzalar gözlerini.
Her gece aynı yerde oturup seyrederim gecenin ışıklarını. Ayrılmak bitip gitmekmidir acaba. Yitip yokolmak mı. Her gece perdelerimi uçuran rüzgar
yoktur oysa. Oysa sabah yine aynı sabah,akşam yine aynı akşam.

Kaldırımlarda kilometre taşına vurulan bedenimin katettiği yolculuklara alışması gibi birşey bu. Alışmak en zorudur düşündüğüm. Alışırsın,kaptırır gidersin kendini yelkenlerine martılar konan teknelerin hızında hayata.

Dalgaları aşıp sığınacak bir liman bulduysan sana umut vardır. Ayrılığı unutmaktan yana. Zaman ister bu. Sadece yaşabileceğine emin olmak istediğin masum bir zaman. İlerisini hayal etmek istediğin ve paylaşılmak kavr***** kendini adapte edebildiğin bir zaman.

Psiko dengelerin alt alta,üst üste sıralanıp her yüzün kendisine ait olan odalarında uykusuzluktur ayrılık. Bana öyle gelir ve dengelerin yarışı başlar, ne gece ne sabah dinlemeden. Yüreğim acıya çoktan alışmıştır oysa.

Alışkanlık zor dedirten ayrılığın son noktasındadır. Bakar durur gözlerinin içine ama sen anlayamazsın.
Kimse anlamak zorunda değil beni diye düşünürüm bende çoğu zaman. Hem anlasa ne olur,anlamasa ne olur. Okusada okumasada unutulur gider insanın
içinde o kendisini kabul ettirmek isteyen zamanın kabul edilemez dürtüsü.

Bağırırsın ya belki duyan olur. Duysa ne olur onuda bana söyle. Kaç karış büyürsün bu hayata.Kaç karış mezarın olur.

Herşey gözlerimin önünde işte. Duvarların yalnızlığı, ışıkların anlamsızlığı, karamsarlığın yüreğine saplanan bir bıçak gibi yalpalayıp duruyorum kendi
cümlelerimin içinde. Bu kadar karamsar olma demek,hayat devam ediyor diyebilmek yarına sende kimsin demekten başka birşey değildir oysa.

Anlayan varsa cümlelerin başına geçsin.
Ayrıldım demek zor,ve bir o kadar ayrılıyorum, bitiriyorum demek.Bunu başlarken düşünmek yada düşünememek daha zor aslında.

Bakıyorumda nelerle uğraşıyorum ben.Dünya almış başını gitmiş,yer yerinden oynuyor bense hala aşkın ağlarına takılmış bir sevda kuşunu oynuyorum.
Yaşamak nedir hadi anlatın kendinize. Cümlelerin ardına sığınarak ağlayın hayata.

Seviyorum deyin,yarın nefret edin.Bugün yaşıyorum deyin,yarın yaşaşamaktan bıktım deyin. Ne derseniz deyin bende anlarım sizi.
Kendimi anlamadığım kadar.

Şiirlerde yazılarda kuralsızlığı yükleyin sırtınıza çıkın yollara bakalım. Hep ayrı bir yüzde ayışığı,hep aynı yüzde ayrılığı tadacaksınız. Yaşadıkça bu korkunun içine sürüklenip acıyı ellerinden tutacaksınız.
Mutlaka vardır bir yerlerde,herhangi bir cümle arkasında,alalade bir kelimenin kimsenin farkına bile varamadığı başlangıcında.

Hayatın anlamını bulamıyorum.
Ayrılık içinizde en çok beni vuruyor.
Ben ayrılık oluyorum.
Ancak hafifliyorum.

[S_MecnuN]

Üyelik Tarihi: Jan 2006
Mesajlar: 785

--------------------------------------------------------------------------------

Kalemlerin elime bu denli yakıştığını düşünmemiştim hiç
Yazdığım başkası değil sen ve ben
Satırların arasından doğuyor gözlerin
Elimde değil
Hiç bir şeye benzemiyorlar bu vurgun
Bir su birikintisi gibi yüreğim
Yıldızlara aslılı kalır her gece hasretim
Dağarcığımda hep senli kafiyeler
Darağacımda hasretin
Her söz nemli
Her söz buğulu
Senden bahsederken dudaklarım titriyor
Seni düşünürken içim kor
Gönlüm lal
Her geçen gün içimde büyüyen hayalin
Dönecekmişsin ki ümitlerim
Boş beklentilerim var şimdi hayattan
Yaşıyorum işte sensiz sebebsiz.
Aksamayan bir şey varsa ruhumda
Kulluğumdur
Tevekkülüm
Muhabbetim
Zülüflerin tüllenir yüzümde
Rüzgar sen kokar
İstanbul sen olur
Buğulu camda gül yüzün yansır
Sahillerimde hayalin dolanır
Sokaklarımda senli şarkılar
Yıldızlar üstüme düşer
Karanlıklar önümde sakındığım
Tükenecek gibi değilsin içimde
Bitecek gibi değil
Bir bebek ağlayışı gibi hasretin.
Ne zaman elimden bırakmaya kalksam
Daha bir büyüyor çığlığın
Oysa senin için gitmek kolay
Birde bana unutmayı sor
Bırak bende gideyim
Bırak zincirlerimi savrulayım
Umutlarım tükensin artık
Güneşin ışıkları kapansın
Bırak artık öleyim.

[S_MecnuN]

Uzaklardan bir ses olmanı isterdim, bir selam, bir nefes... "Üşüme" diye seslenmeni isterdim... Bir el olmanı isterdim, bir kol... "Özledim" deyip sarılmanı... En karanlık yerinde düşlerimin çıkıp gelmeni isterdim kınalı bir bahar gibi, umut ışığı olmanı isterdim hayatıma... Gelseydin ve yaslasaydım başımı omuzuna ağlasaydım doya doya ... Geçerdi üşümesi yüreğimin, geçerdi üşümesi içimin, kirpiklerimde yağmurlar dumanlanmazdı biliyorum...


Seninle suları yeşil bir ırmağın kıyısında buluşmak, saçlarının kokusundan öpmek, içime çekmek ve serin soluğundan içmek, sana sarılmak, kuçaklamak, uçmak istiyorum&

Ama nafile, aramızdaki bütün yollar kapalı... Bütün dallar kesik... Yokluğun buz gibi soğuk... Üşüyorum... Yüreğim de donmuş sanki. Gözlerimde... Ateşler içinde bedenim... Öyle bir üşüme ki, hiç bir şey ısıtmıyor artık. Bütün uzuvlarım uyuşmuş. Ezip geçiyor ruhumu acılar...

Bilirim, sevmek bir ateşe dokunmaktır; yakmaktır yüreğini yangınlarda. Ama ben üşüyorum. Yokluğun buz gibi soğuk. Yakacak bir şeyimde kalmadı artık&
Ağlıyorum, buza dönüşüyor gözyaşlarım& Ağlıyorum, akıp gidiyor gözyaşlarım çağlayanlara& Bakakalıyorum ardından çaresiz&

Ah! bir el olsan dokunsan alnıma, okşasan saçlarımı bir anne şefkatiyle.. Geçerdi ağrısı başımın, geçerdi biliyorum... Bir gül olsaydın bahçemde, koklasaydım nefes nefes, çekseydim içime derin derin... Bir göz olup baksaydın gözlerime, çekip alsaydın içindeki hüznü... ah! bir bilsen nasıl sevinirdi yüreğim, nasıl sevinirdi dudağımdaki gelincik, kapımdaki akasya...

Susuyorum artık derin derin... Ve sessizce soluyorum bir hazan yaprağı gibi... Oysa ne kadar çok hasretim konuşmaya, anlatmaya
anlaşılmaya... Oysa ne çok istiyorum, tüm bedenimden söküp almanı
yalnızlığımı, hicranımı bir tılsımla...

Yüreğim kanrevan, dikenler acımasız, ayaklarım kırık koşamıyorum artık doruklara, menzil uzak...

Önce sen gel sevgilim solmadan resimler, şiirler sislenmeden... İslenmeden geceler ... Sonra ölüm gelsin...

[S_MecnuN]

Kimseye belli etmiyorum savaşımı. yokluğunla savaşmak görünmeyen bir düşmana kılıç sallamak gibi...yoruluyorum, düşüyorum, tekrar kalkıyorum ama sensizliği yenmeyi başaramıyorum.

Hüzün işgalinde yüregim, çünkü sen yoksun,seni düşünmek var. yoklugun canımı öyle acıtıyorki, parça parça oluyor yüreğim. kalbimin parçalarını
toplamaya çalışıyorum yerden. içimde kopan fırtınaları söyleyemiyorum. sessizleşiyorum. saatlerce bakıyorum seni götüren yollara... kimseye belli etmiyorum savaşımı. yokluğunla savaşmak görünmeyen bir düşmana kılıç sallamak gibi... yoruluyorum, düşüyorum, tekrar kalkıyorum ama sensizliği yenmeyi bşaramıyorum.

enbüyük korkum bu sensizlik, korkularıyla yüzleşen insanalardan olamıyorum. çünkü sensiz olmayı yediremiyorum kendime. birkez kabullensem sanki o an çıkıp gidecekmişsin gibi gelir yüreğimden. oysa
yanımda, hep yüreğimde taşıyorum seni. orada olduğunu
bilmek yaşama, hayata tutunma gücü veriyor.korkularımla yüzleştimim anda o gücü kaybetmekten çekiniyorum.

gece uykularım kaçıyor. yanlızlığa isyan ederek dört duvar odayı sabaha kadar adımlıyorum. bakamadığım aynalar kırılıyor. binlerce parçası
bedenime saplanıyor. bir sigara, bir sigara daha...dudaklarımda küfür lezzeti... dumanı savuştururken tavana sensizlik üzerime çığ gibi yıkılıyor. sonra hayaller gelip çörekleniyor üzerime. sen, sen ve yine sen

gözlerimi kapatıp dalıyorum sonsuz senli günlere, seni öperken soluğum kesiliyor. nefes alamıyorum sanki. sonra şiddetli bir yağmu başlıyor.
sanki gökyüzü her damlasıyla sana olan sevgimi haykırıyor. seni seviyorum seni seviyorum, seni çok seviyorum diye.

bir hayalden bir hayale geçerken sabahı karşılıyorum. güneş penceremden içeri girerek gecenin kasvetini getiriyor. hayaller bir sonraki geceye kadar
çekiliyor odamdan, gözlerimden. hayaller gözlerimden çekiliyor diye kızma sakın! ! ! çünkü benim günüm hep seninle başlayıp seninle bitiyor...

[S_MecnuN]

Kimseye belli etmiyorum savaşımı. yokluğunla savaşmak görünmeyen bir düşmana kılıç sallamak gibi...yoruluyorum, düşüyorum, tekrar kalkıyorum ama sensizliği yenmeyi başaramıyorum.

Hüzün işgalinde yüregim, çünkü sen yoksun,seni düşünmek var. yoklugun canımı öyle acıtıyorki, parça parça oluyor yüreğim. kalbimin parçalarını
toplamaya çalışıyorum yerden. içimde kopan fırtınaları söyleyemiyorum. sessizleşiyorum. saatlerce bakıyorum seni götüren yollara... kimseye belli etmiyorum savaşımı. yokluğunla savaşmak görünmeyen bir düşmana kılıç sallamak gibi... yoruluyorum, düşüyorum, tekrar kalkıyorum ama sensizliği yenmeyi bşaramıyorum.

enbüyük korkum bu sensizlik, korkularıyla yüzleşen insanalardan olamıyorum. çünkü sensiz olmayı yediremiyorum kendime. birkez kabullensem sanki o an çıkıp gidecekmişsin gibi gelir yüreğimden. oysa
yanımda, hep yüreğimde taşıyorum seni. orada olduğunu
bilmek yaşama, hayata tutunma gücü veriyor.korkularımla yüzleştimim anda o gücü kaybetmekten çekiniyorum.

gece uykularım kaçıyor. yanlızlığa isyan ederek dört duvar odayı sabaha kadar adımlıyorum. bakamadığım aynalar kırılıyor. binlerce parçası
bedenime saplanıyor. bir sigara, bir sigara daha...dudaklarımda küfür lezzeti... dumanı savuştururken tavana sensizlik üzerime çığ gibi yıkılıyor. sonra hayaller gelip çörekleniyor üzerime. sen, sen ve yine sen

gözlerimi kapatıp dalıyorum sonsuz senli günlere, seni öperken soluğum kesiliyor. nefes alamıyorum sanki. sonra şiddetli bir yağmu başlıyor.
sanki gökyüzü her damlasıyla sana olan sevgimi haykırıyor. seni seviyorum seni seviyorum, seni çok seviyorum diye.

bir hayalden bir hayale geçerken sabahı karşılıyorum. güneş penceremden içeri girerek gecenin kasvetini getiriyor. hayaller bir sonraki geceye kadar
çekiliyor odamdan, gözlerimden. hayaller gözlerimden çekiliyor diye kızma sakın! ! ! çünkü benim günüm hep seninle başlayıp seninle bitiyor...