[Mustafa Cilasun]

Sen giderken bir elveda demesen de
Hiçbir gecende terennüm etmesen de
Bana yalnızlığımla zindanı yaşatsan da
Sokak aralarında zavallılığı koklatsan da

Sensizlik hengâmesini yaşamak vurgunsa
Daha fazla yol kat etmem bir zorunluluksa
Duyduğum her nefeste elini uzatmasan da
Kaldırım taşlarında benliğimi kaybetsem de

Çıplak gözlerinle bana hiç nazar etmesen de
Takatsiz bırakıp, melalinle yalnızlığı seçsen de
Uzayan şu yollar zamanı dondurup bitirmese de
Hayat her haliyle dar gelse, iple nihayetlense de

Hiçbir zaman bir elveda edemeyeceğimi bilsem de
Her zaman zikredeceğim, terennümüm tek seninle
Vedaım yalnızca kendimle, sen sitem etme kendinle
Bir gün bilinmeze gömülsem de, hiç zikretmesen de

Kuruyan toprağımda bir fidan katiyen yetişmese de
Haşarat her yanımı fütursuzca ihata etse limelese de
Sen ola ki hiçbir zaman üzülme, aşk demindeysen de
Yüreğinde ince bir sızı bulunmasa, kahkaha atsan da

Bir an yalnızlığında, dinlediğin bir şarkıda dahi ezanda
Yalnızlığın her katresini yaşasan da, beni hiç hatırlama
Sevdanın biçareliğe mahkûm bıraktığına sen hayıflanma
Dünyanın faniliğine her ne kadar inansan da aşksız kalma