[GüLYapraK]

Her gün biraz daha 2 metre boyundaki evimize doğru yaklaşıyoruz. Kabrimiz’e doğru adım atıyoruz.

Öleceğiz...

Kapkaranlık bir çukurda Münker ve Nekir Melekleri tarafından sorguya çekileceğiz.

“Rabbin kim, Nebin kim?” diye sorulunca ne cevap vereceğiz?

Geçitler sarp, yollar uzun, yükler ağır, azık az.

Nasıl geçeceğiz...

Cehennem’in üzerindeki Sıratı geçip, Cennet durağına nasıl varacağız?...

Müslümanlar...

Müslümanlar...

Ne kadar da rahatsınız?

Kahkahalarla gülüyor, eğleniyorsunuz.

Cennetle mi müjdelendiniz müslümanlar?...

Ne kadar da neşelisiniz?...

Kur’an hayattan kovulmuş...

Peygamber (Sallu Aleyhi Ve Sellem)’in sünneti yasaklanmış...

Kur’an Medreseleri kelepçelenmiş. Adi bir mahkûm gibi zincire vurulmuş?...

Bunlar bizden sorulacak müslümanlar?...

Nasıl hesap vereceğiz?...

Halbuki Ahlâkı Kur’an olan Nur Muhammed’imiz böyle miydi?...

O Üvve-i Hasene’miz “Benim bildiklerimi bilseydiniz çok ağlar, az gülerdiniz” buyurmadı mı?...

Geceler boyu secdelerde “Ümmetim Ümmetim” diyerek yalvarıp, gözlerinden İnci taneleri misâli göz yaşı dökmedi mi?...

Kardeşler, kardeşler, Müslüman kardeşler...

Yüce Rehberimiz bir kez kahkahalarla gülmezdi...

Ümmetini düşünürdü...

Cehennemde yanacak günahkârların haline ağlardı...

Biz gafiller... Yıllar boyunca bir kez ağladık mı halimize?

Taştan daha katı oldu kalplerimiz...

Yağmurlar’a hasret kalan çorak topraklar misali, (Celle Celalühû) için dökülen gözyaşına hasret kaldık?...

Öleceğiz müslümanlar, öleceğiz...

Kara gözlü yarimizden ayrılacağız...

Üzerimiz’e kürek kürek toprak atacaklar...

Yağlarla ballarla beslediğimiz O nazenin bedenimizi kurtlar yiyecekler...

Ölümü çok analım...

Yunus gibi diyelim...

“Yalancı dünya’ya konup göçenler.

Ne söylerler, ne bir haber verirler üzerinde türlü otlar bitenler.

Ne söylerler, ne bir haber verirler.

Kiminin başında biter ağaçlar.

Kiminin başında sararır otlar.

Kimi masum, kimi güzel yiğitler.

Ne söylerler ne bir haber verirler...

Toprağa gark olmuş nazik tenleri.

Söylemeden kalmış tatlı dilleri

Gelin duadan unutman bunları...

Ne söylerler ne bir haber verirler...”

Müslümanlar...

Kabre hazırlanıyor muyuz?

Her gün tahta bir tabutla ebedi yolculuğa çıkanları görüyoruz da, ibret alıyor muyuz?

Büyükler,Allah (Celle Celalühû) dostları, hep son nefeste imanla göçmenin derdiyle yanarlar.

Sultan-ûl Arif’in Beyazıd-î Bistami vefatı anında “... ...” diyordu.

Bir an şöyle dua etti:

“Ya Rabbi! Senin için yaptığım bütün ibâdet taat ve zikirleri gafletle yaptım...

Şimdi can veriyorum... Gaflet hali devam ediyor.

(Celle Celalühû)’ım bana huzur ve zikir hali ihsân eyle!...

Bundan sonra zikir ve huzur hali içinde ruhunu Rahmana teslim etti...

(Celle Celalühû) dostlarından Attar-ı Şıblî (Kıddesullah) kırk sene ağladı. Başını kaldırıp semaya bakmadı. Ağlamanın sebebi sorulunca

“Kabrin korkusundan ve kıyamet gününün heybetinden ağlamaktayım” dedi.

“Semaya neden bakmıyorsun?” diye sorulunca “Meclislerde kahkaha atarak çok güldüm.

Bu yüzden utanıp başımı kaldırıp bakamıyorum.” buyurdu.

Müslümanlar...

Kardeşler... Yoldaşlar...

O büyük (Celle Celalühû) dostları, hayatlarını saniye saniye (Celle Celalühû) için fedâ edenler, bu kadar ağlayıp sızlarken, biz gafiller, günahları dağlar gibi yığılanlar ne de çok kahkaha atıyoruz?...

Ağlayalım müminler ağlayalım. Kur’an okuyup ağlayalım...

Ölümümüz’ü düşünüp ağlayalım...

Cehennem’e atıldığımızı

düşünüp ağlayalım...

Kur’an medreselerine vurulan kelepçelere bakıp ağlayalım... (Celle Celalühû) dostu Peygamber (Sallu Aleyhi Ve Sellem) varisi âlimlerin bir adi suçlu gibi,

takip edildiğini düşünüp ağlayalım.

Dinimize hakaret edilirken, acûze ihtiyarlar gibi oturuşumuza ağlayalım...

Ağlayalım müminler ağlayalım...

Cennet hayali ile yaşayıp da, Cihadı emri bil marufu

terkettiği için, koşa koşa Cehenneme giden şu zavallı milyonlarca müslümana ağlayalım...

İslâm’ı duyurmanın yasak olduğu bir ülkede,Allah (Celle Celalühû)’ını Peygamberini tanımadan, Kur’an öğrenemeden namaz kılamadan, gençliğini hebâ eden şu milyonlarca gencecik yavruların; Cehenneme nasıl dayanacaklarını düşünüp ağlayalım...

Ağlayalım müminler...

Eğer ağlayamıyorsak kendi halimize ağlayalım...

Hep Ümmetini düşünen (Celle Celalühû)’ın Sevgilisi (Sallu Aleyhi Ve Sellem) “Eğer onlara azap edersen, şüphesiz onlar senin kullarındır.

Eğer onları bağışlarsan, şüphesiz sen Azizsin, Hakimsin” (Mâide Süresi: Ayet:118) meâlindeki âyet-i celileyi okuyup sabaha kadar ağlardı...

ALINTI . . .