[psychomax13]

Kıyımların yaşandığı hayatımın uzun ve soğuk duvarlarında bir pencere açmak niyetimdin...

Kimsesizliğimdeki insanım, sevdiğimdin...

Şimdi aynı iklimlerde yaşayan iki çiçeğin farklı coğrafyalarda toprağı delişleriyiz. Acılarımızdan, sevdalarımızdan söz açarak tuttuk yüreklerimizi. Yüreklerimiz tutuldu görmezden geldik.

Karanlık sonrası aydınlığım, gündüzlerimi ağartan SABAH GÜNEŞİMdin... Kimsesizliğimdeki insanım sevdiğimdin...!!!

Şimdi savruluşların ardında,son bir çırpınış yaşadığım. Hani ağlayacak omuz olmayışı, anlatılacak kelime bulunamayışı, pencereleri perdelerle örtme çabası geride kalan ve ölmek, direnmeden öylece düşmek yere.

Aylar, yıllar sonrasına gebe bir hasretmişsin oysa, şimdi anlıyorum yanarak, ağlayarak...

Yüzüne bakmalara utandığım kimsesizliğimdeki insanım, ala gülüm, sevdiğimdin...

Şimdi bir hasret yer buldu yüreğimde, bırakmaz beni. Senden arta kalan kalanlarda bulduğum; paylaşılan zamanların sancısı ve o şarkının bizim olan mısrası....

Yitik bir tebessümsün gözlerimde. Felaketlerde gebe bir zaman ve zaman geçmekte....

Kafamı kaldırıp pencereden aydınlık görmekten korkmaklar senden sonra..

Kimsesizliğimdeki insanım, ala gülüm, sevdiğimdin... aslında öylede kalmalıydın, yürek hasretle değil sevgiyle acımalıydı, ama söylenecek sözler dizildi de dile gelmez oldu

Kimsesizliğimdeki insanım, ala gülüm, sevdiğim seni özledim...!!!
__________________