[S_MecnuN]

KELOĞLAN VE KUYUDAKİ DEV :.


Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur zaman içinde develer tellalken, pireler berberken, ben annemin beşigini tıngır mıngır sallarken; ülkenin birinde bir kasaba varmış. Bu kasabanın kenar mahallelerindeki bir kulübede, çok fakir bir keloğlan ile ihtiyar annesi yaşamakta imiş. Keloğlan çok akıllı ve becerikli olmasına rağmen çalışmaktan hoşlanmaz, tembel tembel evde oturmayı, ne buldu ise yiyip, içmeyi ve uyumayı severmiş. Tembel mi tembel, saçsız kafası ile de çok çirkin olduğu için herkes ona keloğlan dermiş. Keloğlan'ın ihtiyar annesi ise el çamaşırı yıkar, hem kendini, hem de tembel keloğlanı beslemeğe çalışır, zorluklar içinde geçinirlermiş.
Her nasılsa Keloğlan'ın canı çarşıya çıkıp dolaşmak istemiş. Bir de bakmış ki, uzakta bir kalabalık var. Kalabalığın ortasında bir adam bağıra bağıra bir şeyler söylüyor. Kalabalıktaki insanlarda onu dinlermiş. Bizim Keloğlan'da kalabalığa sokularak bu adamın dediklerini dinlemiş. Adam meğer şehrin tellallarından biriymiş. Keloğlan'ın dinlemekte olduğu tellal şöyle demekteydi.
-Ağır bir iş için bir adama ihtiyaç vardir. Bu işi görecek adama yüz altın verilecektir. Talip olacak kimse varsa ortaya çıksın....
Keloğlan etrafta toplanan kalabalıktan ses Seda çıkmadığını görünce ve bu işin sonunda yüz de altın verilecegini öğrenince tellal'a:
-Bu işi ben yaparım, yalnız bu yapılacak işi hemen bana söyle, demiş.
Tellal Keloğlanı şöyle bir süzdükten sonra, gözü tutmamış olacak ki:
-Oğlum, sen bu işi yapamazsın, iş çok zordur. Bunu ancak akıllı, becerikli ve cesur adamlar başarabilir. Ben bunları sende göremiyorum, deyince; Keloğlan:
-Ummadığın taş baş yarar. Ben bu işi başarırım, diye cevap vermiş. Etrafta toplanan kalabalıktan alaylı gülüşmeler yükselmiş. Bu sırada tellal onun biraz da fakir haline acıyarak:
-Pekala oğlum...Madem ki kendine güveniyorsun sana şimdi yapacağın işi tarif edeyim...Uzak bir ülkeden mal getirmeye gidilecek... Yolculuk at sırtında olacak, ama sen bu yolculuğa katlanabilecek misin?.. diye sorunca.
Keloğlan:
-Ben yaparım dediğim her şeyi yaparım. Elbette katlanırım, karşılığını vermiş. Tellal:
-Madem ki bu kadar güvenin var, bende sana bu işi veriyorum...Paranı şimdi mi, yoksa dönüşte mi istersin? Keloğlan da:
-Şimdi verinde birazı yanımda bulunsun, geri kalanını anneme harçlık bırakırım, der.
Bu şartlarla anlaşmaya varan Keloğlan sevinçle annesine koşarak durumu anlatır ve yanındaki parayı annesine bırakarak veda edip yapacağı işe gider.
Toplantı yerine gelen Keloğlan, yolculuğun hazır olduğunu ve kafilenin kendisini beklemekte olduğunu görür. Kafile başkanı Keloğlan'a hazır olup olmadığını sorar. hazır olduğunu öğrenince küçük kafile hemen atlara binerek yola koyulur... İki gün durup dinlenmeden yol alırlar. Üçünçü gün Keloğlan'ın at sırtındaki yolculuktan vücudunun her tarafı ağrımaya başlar. Ama verdiği sözü ve aldığı parayı düşünerek sabırla yola devam eder. Artık akşam yaklaşmıştır. Kafile başkanı mola için kervanı durdurur. Keloğlan biraz dinleneceği için sevinmiştir. Ama bu sevinci çok sürmez. Atlar bağlandıktan sonra kafile başkanı kendini çağırır. Keloğlan'a der ki:
-Keloğlan, şurada bir kuyu görüyorsun...
-Evet, der bizim Keloğlan.
-İşte şimdi, o kuyuya ineceksin... Korkmazsın değil mi?...
Keloğlan kuyunun yanına gider bir sağına, bir soluna ve eğilip içine bakar, kafile başkanına dönerek:
-Ne var bunda korkacak, elbette inerim. der. keloğlan korksa bile korktuğunu belli etmemeğe çalışarak kuyuya inme hazırlıgına başlar. Etrafını saran yol arkadaşları Keloğlan'ın beline kalın bir ip bağlarlar, kuyuya sarkıtırlar.
Keloğlan kuyunun yarısına gelince sağ tarafında karanlıkta aniden bir kapı açılır. Adamın biri Keloğlan'ı kucakladığı gibi bu kapıdan içeri çeker... Neye uğradığını anlayamayan Keloğlan kendine gelince, bir de ne görsün!.. Geniş bir bahçe ve bu bahçenin ortasında büyük bir saray durmuyor mu?.. Sarayın bahçesinde güllerin arasında Dünya güzeli bir kız oturmuş, arkasında bir dudağı yerde, bir dudağı gökte iri ve koyu siyah renkte bir zenci ayakta durmakta. çiçeklerin arasında bir tavus kuşu dolaşmaktadır. Şaşkınlıkla bunları seyre dalan Keloğlan birden arkasında gürleyen bir sesle aklı başından gider. Dönüp bakınca, ne görsün?... Koca bir dev. Arkasında durmuyor mu!.. Dev korkunç bir sesle:
-Eyyyy, adem oğlu!... Söyle bakalım, şu gördüklerinden hangisi daha güzel?..
Keloğlan korkudan tir tir titremeğe başlar. Ne cevap vereceğini şaşırır ama, biraz sonra aklı başına gelir ve biraz düşündükten sonra:
-Gönül neyi severse güzel odur sultanım, der.
Dev, aldıgı cevaptan memnun gibi görünür ve Keloğlan'a tekrar sorar.
-Şu kız çok güzel, şu tavus kuşu çok hoş ama, şu zenci çok çirkin, çok kötü!.. Buna ne dersin?..
Keloğlan artık ilk şaşkınlık ve korkudan kurtulmuştur. Yine cevabı yapıştırır:
-Gönül neyi severse, güzel odur sultanım, diye tekrar aynı cevabı yapıştırır.
Aldığı cevaptan çok hoşlanan dev, Keloğlan'a:
-Aferin, sen akıllı bir çocuğa benziyorsun diye Keloğlan'a hemen yanındaki, ağaçtan kopardığı üç tane büyük nar'ı verir. Ve:
-Al bu narları. Dönüşte annenle birlikte yersin, diyerek Keloğlan'ın yanından ayrılmış. Meğer Dev, her kuyuya inen insana bu soruları sorar fakat, bir türlü istediği akıllıca cevabı alamayınca çok kızar, hemen kellesini uçurur, sonra da etlerini yer, kafatasını sarayın duvarlarına asarmış. Böylece kuyuya inenlerin çoğu, Dev'in bu soruları karşısında kimi kız güzel, kimi tavuskuşu diye Dev'e cevap verirlermiş. Bu cevaplardan memnun kalmadığı için kuyuya inen bir daha yukarı çıkamazmış. Dev'in yanından ayrılan Keloğlan tekrar çıkış kapısına gelip yukarı nasıl çıkacağını düşünürken birden yukardan, su almak için sarkıtılmış bir kovanın kendisine doğru geldiğini görünce, Keloğlan hemen bu kovadan tutarak yukarı çıkar.
Keloğlan'ı sapasağlam yukarı çıktığını gören arkadaşları, şaşkınlıktan ağızları bir karış açık, gözlerine inanamazlar ve birbirlerine bakışırlar. Zira kervancılar bu kuyudan su almak istedikleri zaman her seferinde Dev'e bir insanı kurban vermeleri adetmiş. Yol arkadaşları onu böyle sapasağlam, güler yüzlü görünce tabii şaşkınlıktan kendilerini alamamışlar. Kafile başkanı merakını yenemeyerek keloğlan'a:
-Şimdiye kadar bu kuyuya salladığımız adamlardan hiçbiri geri dönmemiştir. Sen nasıl oldu da bu kuyudan sağlam çıktın evlat?...
Keloğlan güler yüzle şu cevabı verir:
-Nasıl çıktıysam çıktım.. Çıktım ya!... Siz ona bakın.
Yeniden kafile yola koyulmuş. Varacakları o uzak ülkeye varmış.Atlara malları yükleyerek memlekete dönmüşler.
Keloğlan elindeki Nar'ları sevinçle evine dönünce, annesi yine her zamanki gibi, el çamaşırı yıkamakta bulur. Annesi de oğlu geldiği için sevinmiştir. Yemekler yenir.Yemekten sonra da Keloğlan, Dev'in verdiği Nar'lardan birini çıkarıp yemek için ikiye böler. Bir de ne görsün? Dev'in verdiği Nar tanelerinin her biri meğer çok kıymetli birer mücevher değilmiymiş... Bunun değerini anlayan Keloğlan, zaman zaman bunların her birini azar azar satmış.. Ve Keloğlan öylesine zengin olmuş ki, artık ne kelliği kalmıştır, ne de çirkinliği, ne de annesinin çamaşırcılığı. Mutlu bir hayata kavuşmuşlar..

[S_MecnuN]

TEMBEL KIZ


Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde; pireler berber, develer tellal iken, ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken bir karı koca varmış.
Bu karı kocanın bir kızı olmuş. Kız, elbebek gülbebek büyütülmüş, ama hiç iş öğrenememiş. Bunun için adına Tembel Kız denilmiş.
Bu kız o kadar tembelmiş ki yerinden kalkmaya üşeniyormuş. Anası babası ona bir gelberi yaptırmış. Kız da oturduğu yerden işini gelberiyle yapıyormuş.
Kızının evlilik çağı gelmiş. Anası babası kızı bir avcıyla evlendirmiş.
Avcı ava gitmiş, bir ördek vurmuş. Eve gelmiş, ördeği temizlemiş, ateşe koymuş. Tekrar ava gitmek üzere hazırlanmış, karısına ateşe ördeği koydum, yanmasın bak demiş. Tembel Kız, olur demiş, demiş ama yerinden bile kalkmamış.
Aradan uzunca bir zaman geçmiş. Dilenci eve gelmiş. Tembel Kıza, hanımcığım Allah rızası için bir dilim ekmek demiş. Tembel Kız da yan tarafta mutfak, geç al cevabını vermiş.
Dilenci mutfağa girmiş. Bakmış ocakta ördek kaynıyor, almış ördeği, torbasına koymuş, tencerenin içine de ayaklarındaki pis çarıkları... Gelmiş, Tembel Kız'ın yanına. Bak hanımcığım demiş, ekmeği aldım Allah razı olsun. Şimdi sana bir türkü söyleyeyim de ben gideyim. Türküyü şöyle söylemiş;
Senin gaga benim torba içinde, Benim çarık senin çorba içinde, Sen yat kaba yatak yorgan içinde, Ben yiyecem gagayı orman içinde.
Dilenci türküyü böyle söylemiş, çekip gitmiş. Aradan bir zaman geçmiş, kızın avcı kocası gelmiş. Karısına ördek pişti mi? Demiş. Karısı olan biteni anlatmış, bak bana bir de türkü söyledi, sana deyiverem demiş, türküyü söylemiş. O zaman avcı kocası durumu anlamış, karısına kızıp azarlamış. Ondan sonra Tembel Kız, tembelliği bırakmış. Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine.

[S_MecnuN]

KUYRUKSUZ TİLKİ MASALI


Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde; pireler berber, develer tellal iken, ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken bir karı koca varmış.
Bu karı kocanın bir kızı olmuş. Kız, elbebek gülbebek büyütülmüş, ama hiç iş öğrenememiş. Bunun için adına Tembel Kız denilmiş.
Bu kız o kadar tembelmiş ki yerinden kalkmaya üşeniyormuş. Anası babası ona bir gelberi yaptırmış. Kız da oturduğu yerden işini gelberiyle yapıyormuş.
Kızının evlilik çağı gelmiş. Anası babası kızı bir avcıyla evlendirmiş.
Avcı ava gitmiş, bir ördek vurmuş. Eve gelmiş, ördeği temizlemiş, ateşe koymuş. Tekrar ava gitmek üzere hazırlanmış, karısına ateşe ördeği koydum, yanmasın bak demiş. Tembel Kız, olur demiş, demiş ama yerinden bile kalkmamış.
Aradan uzunca bir zaman geçmiş. Dilenci eve gelmiş. Tembel Kıza, hanımcığım Allah rızası için bir dilim ekmek demiş. Tembel Kız da yan tarafta mutfak, geç al cevabını vermiş.
Dilenci mutfağa girmiş. Bakmış ocakta ördek kaynıyor, almış ördeği, torbasına koymuş, tencerenin içine de ayaklarındaki pis çarıkları... Gelmiş, Tembel Kız'ın yanına. Bak hanımcığım demiş, ekmeği aldım Allah razı olsun. Şimdi sana bir türkü söyleyeyim de ben gideyim. Türküyü şöyle söylemiş;
Senin gaga benim torba içinde, Benim çarık senin çorba içinde, Sen yat kaba yatak yorgan içinde, Ben yiyecem gagayı orman içinde.
Dilenci türküyü böyle söylemiş, çekip gitmiş. Aradan bir zaman geçmiş, kızın avcı kocası gelmiş. Karısına ördek pişti mi? Demiş. Karısı olan biteni anlatmış, bak bana bir de türkü söyledi, sana deyiverem demiş, türküyü söylemiş. O zaman avcı kocası durumu anlamış, karısına kızıp azarlamış. Ondan sonra Tembel Kız, tembelliği bırakmış. Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine.

[S_MecnuN]

KIYMETLİTUZ


Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde... Pire berber iken, deve tellal iken, ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken.
Tıngır elek, tıngır felek demişler, bu masalı şöyle anlatmışlar.
Bir varmış, bir yokmuş, evvel zamanda bir padişah ile bunun üç kızı varmış. Bir gün bu padişah kızlarını başına toplamış, beni ne kadar seversiniz? Demiş. En büyük kız dünyalar kadar, ortanca kızı kucak kadar, küçük kızı da tuz kadar severim demiş.
Padişah küçük kızın cevabına çok sinirlenmiş, insan tuz kadar sevilir mi demiş, ardından küçük kızını cellada teslim etmiş. Cellat, kızı kesmek için dağa götürmüş. Kız cellada yalvarmış, sen de babasın, bana kıyma demiş.
Cellat, kızın yalvarmalarına dayanamamış, onun yerine bir hayvan kesmiş, kızın gömleğini kesilen hayvanın kanına bulayıp padişaha getirmiş.
Küçük kız yollara düşmüş. Az gitmiş, uz gitmiş, bir köye ulaşmış. Orada köyün zenginlerinden birine kul köle olmuş, büyümüş, çok güzel bir kız olmuş. Güzelliği ilden ile, dilden dile yayılmış, kısmet bu ya bir başka padişahın oğluyla evlenmiş.
Aradan bir hayli zaman geçmiş, başından geçenleri kocasına anlatmış, babamları yemeğe çağıralım demiş. Kocası da olur demiş. Gereken hazırlıklar yapılmış, padişah babası ziyafete çağrılmış.
Kızın padişah babası söylenen günde avanesiyle birlikte ziyafete gelmiş. Padişah ve beraberindekiler sofraya oturduğunda yemekler sırayla gelmeye başlamış. Ama kız, aşçısına bütün yemeklerin tuzsuz olmasını tembih etmiş. Padişah hangi yemeğe saldırdıysa eli geri gitmiş, yemeklerin hiçbirini yiyememiş.
O sırada küçük kızı padişahın sofrasından ayağa fırlamış. Padişahım, duyduğuma göre sen küçük kızını seni tuz kadar seviyormuş dediği için öldürtmüşsün demiş. Padişahın söz söylemesine fırsat vermeden işte o küçük kız benim demiş ve bütün yemekleri tuzsuz yaptırdım ki kıymetimi anlayasın sözlerini eklemiş.
Padişah yaptığından utanarak küçük kızının boynuna sarılmış, tuzun ne kadar kıymetli olduğunu anlamış. Ondan sonra yeni bir dönem başlamış. Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine.

[S_MecnuN]

İYİ YÜREKLİ EŞEK


Bir varmış,bir yokmuş.Bol bol süt içenlerin kentinde bir sütçüyle eşeği yaşarmış.Sütçü,çıkarını iyi bilen,çalışkan,gayretli ve kurnaz bir adammış.Sabahları gün ağarmadan uyanır,gider eşeğini uyandırır,neşeli türkülerle onu hazırlarmış :
Güneş şimdi doğmadan
Dostum benim,gel uyan!
Kazanır daima çalışan
Dostum benim,gel uyan!
Uykusunu bir türlü alamayan eşeğin gönlünü almak için çeşitli komiklikler yapar,ona şeker verir,sağrısını sıvazlarmış.Eşek bu ya, eşekliği nerden belli olacak?...İsteksiz isteksiz bir iki anırırmış.Uykusunu dağıtmak için gözlerini ovdukça ovarmış.Ancak karnı bir güzel doyduktan sonra keyfi yerine gelirmiş.O da başlarmış sahibiyle birlikte türkü söylemeye :
Sabah erken kalkmalı
İşimize bakmalı
Öğlen vakti olmadan
Şu sütleri satmalı
Öyle bir gayretlenirmiş ki eşekçik,sütüne yüklenen süt güğümlerinin bile ağırlığını duymaz olurmuş.İki çalışkan arkadaş,horozlar kukkuriku diye bağırmadan,bebekler ınga ınga diye ağlamadan yola çıkarlar,evlere süt dağıtırlarmış.
“Süüüt!...Sütçüüü!”
Eşek de sahibinden geri kalır mı?Başlarmış bağırmaya :
“Ai...Aaaaiii!”
Böylece sahibiyle beraber süt satarmış eşekçik.Akşamlara kadar yorulmak nedir bilmezmiş.Sahibinin cepleri para ile doldukça bir sevinirmiş,bir sevinirmiş ki,anlatamam.Her akşam yatarken ; “Yarın olsa da işe çıksak,sahibimin cepleri yine parayla dolsa!” diye güzel güzel düşünürmüş.Boğaz tokluğuna çalışmaktan,sahibini mutlu kılmaktan başka bir şey akıl etmezmiş zavallıcık.
“Süüüt.Sütçüüü! Haydi,sütçünüz geldi!”
Derken,çalışmalarının karşılığını görmüş sütçü.Zengin olmuş.Adamlar tutmuş. Sütçülüğe çıkmayı bırakmış.Eşek bu duruma üzülmüş.Üzülmüş ama elden ne gelir?Katlanmış çaresiz.Asık suratlı bir adamla satışa çıkarken isteksiz isteksiz yürür,eski günlerini içinden acı acı anarmış.
“Hey gidi günler hey,ne mutluyduk o günlerde!Cepte ağırlığımızca paramız,altın yaldızlı koltuğumuz yoktu ama neşemiz, dostluğumuz vardı.Birbirimize sevgimiz vardı.Gülen yüzümüz vardı.Türkülerimiz vardı.Yarınları bekleyişimiz vardı.Canım,her şeyimiz vardı işte!
Zengin oldukça gülmesini unutan asıl sahibi artık ne kendisini arar,ne de hal hatır sorar olmuş.
Bu vefasızlık iyi yürekli eşeğe pek dokunmuş.Öyle ki,gün geçtikçe sararıp solmaya, zayıflamaya başlamış.İnsan,o sıkıntılı günlerin sadık arkadaşını,dert ortağını,türkü arkadaşını unutur mu?Bir türlü kabullenemiyormuş bunu...
Derken,sıskalıktan kaburgaları birbirine geçer olmuş hayvancığın.O kadar zayıflamış yani.Değil sabahtan akşama kadar dolaşmak, ayağını bile kımıldatamaz olmuş.Dünya hali bu. Hastalık,düşkünlük olmaz mı?
Ama asık suratlı adam aman zaman dinleyecek soyundan değilmiş.Eşek kırılıp döküldükçe,acıma dilendikçe basarmış tekmeyi,sen misin tembellik eden diye.Üstelik ağır sözler söylermiş :
“Seni ucuz hayvan seni!Demek bütün niyetin sahibini iflas ettirmek.Geber de kurtulalım bari!”
Aman zaman bilmeyene hal anlatmak ne mümkün?..
İki gözü iki çeşme,öksürüp aksırarak,derdini anlatamadan bir köşeye çekilirmiş kara yazgılı hayvan.
Asık suratlı adam dayaklar yetmezmiş gibi tutmuş eşeği sahibine şikayet etmiş.
“Aman efendim,ne uyuz hayvan bu?Üstelik her gün hasta.Naz ediyor ama kime? Böyleleri her zaman zarar verir sahibine.Bana kalırsa,çalışmayana ekmek olmamalı.Satalım, başımızdan atalım,gitsin!”
Parasına para katmaktan başka bir şey düşünmeyen sahibi,eskisi kadar düşünceli,iyi huylu değilmiş.Üstelik bir sinirliymiş,bir sinirliymiş ki,ne söylense bağırır çağırırmış! Adamını dinledikten sonra iri iri açılmış gözleri :
“Ne deme?”demiş. “Benim evimde para kazanmadan yan gelip yatmak,ha?Olmaz öyle şey!İşine gelmiyorsa,defolsun!Biz kimsenin bedava bakıcısı değiliz!”
Zavallı hasta eşek pencerenin altında sahibinin bu sözlerini duyunca yüreğine inecekmiş nerdeyse.
“Yok,vallahi kalmam burda!Bu kadar vefasızlık sığmaz benim mantığıma.”demiş kendi kendine,üzerinden güğümleri atıp ormana doğru kaçmış...
Tanrı bir kapıyı kaparsa bir kapıyı açar elbet.Eşek gözyaşları içinde söylene söylene yürüye dursun,yolda ufacık bir torbayı bile taşıyamayan ihtiyar bir çiftçiye rastlamış.Hani, insanlara bir daha yanaşmayacağına söz vermiş ama,yufka yüreği dayanamamış yine. Kendi hastalığını,halsizliğini unutup seslenmiş :
“Çiftçi baba,çiftçi baba,istersen torbanı yükle sırtıma.Kaldıracak halin yok belli.Sana yardım edebilirim belki.”
Çiftçi o kadar sevinmiş ki,hayvanın boynuna sarılmış,torbayı sırtına atmış.
“Eşek kardeş,belli,seni Tanrı gönderdi...Sağolasın!Ama sen de ne kadar zayıfsın.Üstelik soluyorsun.Titriyorsun.Besbelli, hastasın.Ama yine de ben,senden daha hasta ve dermansızım.”
İki bitkin yolcu konuşa konuşa bir kulübeye gelmişler:ihtiyar sırtından torbayı indirirken eşeğe teşekkür etmiş :
“Buyur” demiş. “Biraz dinlen.Belki gideceğin yol uzundur.”
Eşek üzüntüyle kafasını sallamış :
“Gideceğim yer yok ki!”
“Ya evin barkın?”
“Yok...Yok!”
“Eşin,dostun?”
“Yok dedim ya!”
Başlamış başından geçenleri birer birer anlatmaya.Sözlerini bitirirken,
“Tanrı kimseyi benim gibi düşürmesin”demiş. “Artık bundan sonra bir köşeye çekilip ölümümü bekleyeceğim.”
Kafasını uzun uzun kaşımış sevimli ihtiyarcık :
“Doğrusu sevgili eşek,” demiş. “Hikayen pek acıklı.N'aparsın,dünyanın hali bu!.Sen de fazla duygulusun.Belli.Bir dostun seni terk etti diye bu dünyayı terk etmeye değer mi?Gel, burada kal.Yemeğime ortak ol.Kıt kanaat geçinir gideriz.Üstelik,biz arkadaş değerini biliriz.”
Pek sevinmiş eşekçik.Yüreğine su serpilmiş.Mutlulukla ihtiyarın evine yerleşmiş. Neşeli günler yaşamaya başlamışlar.Günler ayları,aylar yılları kovalamış.
Bir gün kentteki zengin sütçünün varlığını kaybettiği,yorgan döşek hasta düştüğü haberi ortalığa yayılmış.İhtiyar :
“Sana ettiğini buldu!” demiş eşeğe.
Ama eşeğin yüreği acıyla burkulmuş.Sormuş soruşturmuş.Eski sahibine kimsenin bakmadığını,pek zavallı bir durumda son günlerini saydığını öğrenmiş.
“Ne de olsa eski dost,varayım helâllaşayım.Bir yararım dokunur mu sorayım” demiş.
Yola düşmüş.
Ölüm döşeğinde bulmuş eski sahibini.Gitmiş,öpmüş ellerini.
Sahibi önce tanıyamamış.Ama,dikkatli bakınca sevinçle boynuna atılmış :
“Gel,benim eski dostum!” demiş. “Şu zavallı sahibini bağışla.Anladım ki arkadaşlık,
dostluk parayla ölçülmemeli.Doğrusu,sen eşekliğinle iyi ders verdin bana.Yalvarırım,sana yaptıklarım için beni bağışla!” demiş ve ruhunu teslim etmiş.
İnce duygulu eşek,sahibinin başında uzun süre ağlamış.Son görevlerini de yerine getirdikten sonra çiftçinin yanına dönmüş.
İhtiyar çiftçi onu sevgiyle karşılamış ve demiş ki :
“Sevgili dostum,hoş geldin!..Doğrusu soyluluğun gözlerimi yaşartıyor.Başkası olsaydı gitmezdi.Oysa,sen başkalarından çok değişiksin.Böyle hiçbir karşılık beklemeden sevmek ve yardımcı olmak ne güzel!Artık bu güzel huyunu öğrendim ya,malım mülküm,varım yoğum senindir.Var,bildiğin gibi yaşa.Şunu unutma sakın;senin gibi olanlar bir gün mutlaka kavuşur hak ettiğine!”

[S_MecnuN]

KAZ YOLLASAM YOLAR MISIN?


Padişah bir gün tebdil-kıyafet çıkmış sarayından,dolaşıyormuş.Bir kulübeye uğramış yolu üstünde.Orada o beş yaşlarında bir kız oturmuş,gergef işliyormuş.Kız,padişaha buyur etmiş.Vezir de berabermiş.Padişahla kız konuşmaya başlamışlar.Vezir de dinlermiş :
Kızım,baban nerde?
Azı çok etmeye gitti.
Annen nerde?
Biri iki etmeye gitti.
Eviniz pek güzel ama bacası eğri.
Bacası eğri ama dumanı doğru çıkar.
Bir kaz yollasam yolar mısın?
İnce tüylerine kadar...
Padişah, “Allahaısmarladık” demiş,ayrılmış.Saraya vardıklarında vezirine :
Kulübedeki kızla konuştuklarımızın manasını verirsen verirsin,yoksa başını cellat alacak, demiş.Vezir de aptalın biriymiş,nerden bilecek :
Aman padişahım,bana üç gün izin ver,diye yalvarmış.Bir gün düşünmüş,iki gün düşünmüş,işin içinden çıkamayacağını kestirince doğru kıza gitmiş :
Geçen gün padişahla konuştuğunuz sözlerin manasını bilmezsem başım uçacak.Aman kızım,bana söyle şunları.
Anlatırım ama her biri için yüz altın isterim,demiş kız.Vezir parayı vermiş.Kız da bir bir anlatmış :
Babam çiftçi,azı çok etmeye gitti dememin manası;bir ekecek,on,yirmi alacak... Annem ebe;doğuma çağırmışlardı o gün,biri iki yapmaya gitti dedim.
Padişah bacanız eğri deyince dumanı doğru çıkar dedin;o ne demek?
Benim gözüm şaşı olduğu için padişah böyle söyledi,ben de dumanı doğru çıkar diye karşılık verdim.Yani,iyi görürüm demek istedim.
Peki,padişah bir de kaz yollasam yolar mısın?diye sordu,sen hay hay dedin.
Bunun üzerine kız gülmüş :
İşte padişah bana seni yolladı,güzelce yoldum ya,demiş.

[S_MecnuN]

KOCA NİNE İLE TİLKİ


Bir varmış,bir yokmuş.Bir koca nine varmış.Bu ninenin tek ineği varmış.Bu inekten sağdığı sütü satar geçinirmiş.Bir gün,koca nine sütünü sağmış,külekle avlunun ortasına koymuş,işine gitmiş.Az sonra döndüğünde bakmış ki,süt yok,külek boşalmış.Bir böyle,beş öyle,bunun sebebini bir türlü anlayamamış.Bir sabah,sütü sağdıktan sonra,küleği yine avlunun ortasında bırakıp bir köşeye gizlenmiş, beklemeye başlamış.Bakmış ki bir tilki küleğe yanaşıp sütü içiyor.Hemen satırı kapmış nine,tilkinin kuyruğuna indirmiş,koparmış tilkinin kuyruğunu.Tilki koca nineye yalvarmış:
Nine,kuyruğumu veeer.Nine de :
Yoook,vermem.Kafir,sen benim sütlerimi nasıl içersin?demiş.Tilki yine :
Nine,nine kuyruğumu ver,diye yalvarınca,nine :
Git sütümü getir,sana kuyruğunu vereyim,demiş.
Tilki koyuna gitmiş :
Koyun kardeş,bana süt ver.Nineye vereyim,kuyruğumu alayım,diye yalvarmış.Koyun da demiş ki :
Sen git bana ot getir,ben de sana süt vereyim.
Tilki çayıra gitmiş :
Çayır,çayır bana ot ver.Koyuna vereyim,koyun bana süt versin.
Çayır demiş ki :
Git bana kızları al getir,üstümde oynasınlar.Ben de sana ot vereyim.
Tilki kızlara gitmiş :
Kızlar,kızlar.Gelin çayırda oynayın,çayır bana ot versin.Otu koyuna vereyim,koyun bana süt versin.Sütü nineye vereyim,nine bana kuyruğumu versin.
Kızlar demiş ki :
Git bize inci getir,oynayalım.
Tilki kuyumcuya gitmiş :
Kuyumcu kardeş,kuyumcu kardeş.Bana inci ver,kızlara vereyim.Kızlar çayırda oynasınlar, çayır bana ot versin.Otu koyuna vereyim,koyun bana süt versin.Sütü nineye vereyim,nine bana kuyruğumu versin.
Kuyumcu demiş ki :
Git bana yumurta getir,sana inci vereyim.
Tilki tavuklara gitmiş :
Pullu pullu tavuklar.Bana yumurta verin,kuyumcuya vereyim.Kuyumcu bana inci versin, kızlara vereyim.Kızlar çayırda oynasın, çayır bana ot versin.Otu koyuna vereyim,koyun bana süt versin.Sütü nineye vereyim,nine bana kuyruğumu versin.
Tavuklar demişler ki :
Git bize mısır getir,sana yumurta verelim.
Tilki gitmiş mısır tarlasına :
Tarla tarla,bana mısır ver,tavuklara vereyim.Tavuklar bana yumurta versin,kuyumcuya vereyim.Kuyumcu bana inci versin,kızlara vereyim.Kızlar çayırda oynasın.Çayır bana ot versin,koyuna vereyim.Koyun bana süt versin,nineye vereyim,nine bana kuyruğumu versin.
Tarla demiş ki :
Git bana su getir,sana mısır vereyim.
Tilki gitmiş dereye :
Dere,dere bana su ver.Tarlaya vereyim.Tarla bana mısır versin,tavuklara vereyim.Tavuklar bana yumurta versin,kuyumcuya vereyim.Kuyumcu inci versin,kızlara vereyim.Kızlar çayırda oynasın.Çayır ot versin,koyuna vereyim.Koyun bana süt versin,nineye vereyim.Nineden kuyruğumu alayım.
Tilki dereden suyu almış,tarlaya vermiş.Tarladan mısırı almış,tavuklara vermiş.Tavuklardan yumurta almış,kuyumcuya vermiş. Kuyumcudan inci almış,kızlara vermiş.Kızlara çayırda oynamışlar.Çayırdan otu almış,koyuna vermiş.Koyundan sütü almış,nineye vermiş. Nineden kuyruğunu almış,yorgun ama mutlu bir şekilde çıkmış,gitmiş.

[S_MecnuN]

KELOĞLAN'IN TUZ ÖLÇEĞİ


Bir varmış,bir yokmuş.Bir koca nine varmış.Bu ninenin tek ineği varmış.Bu inekten sağdığı sütü satar geçinirmiş.Bir gün,koca nine sütünü sağmış,külekle avlunun ortasına koymuş,işine gitmiş.Az sonra döndüğünde bakmış ki,süt yok,külek boşalmış.Bir böyle,beş öyle,bunun sebebini bir türlü anlayamamış.Bir sabah,sütü sağdıktan sonra,küleği yine avlunun ortasında bırakıp bir köşeye gizlenmiş, beklemeye başlamış.Bakmış ki bir tilki küleğe yanaşıp sütü içiyor.Hemen satırı kapmış nine,tilkinin kuyruğuna indirmiş,koparmış tilkinin kuyruğunu.Tilki koca nineye yalvarmış:
Nine,kuyruğumu veeer.Nine de :
Yoook,vermem.Kafir,sen benim sütlerimi nasıl içersin?demiş.Tilki yine :
Nine,nine kuyruğumu ver,diye yalvarınca,nine :
Git sütümü getir,sana kuyruğunu vereyim,demiş.
Tilki koyuna gitmiş :
Koyun kardeş,bana süt ver.Nineye vereyim,kuyruğumu alayım,diye yalvarmış.Koyun da demiş ki :
Sen git bana ot getir,ben de sana süt vereyim.
Tilki çayıra gitmiş :
Çayır,çayır bana ot ver.Koyuna vereyim,koyun bana süt versin.
Çayır demiş ki :
Git bana kızları al getir,üstümde oynasınlar.Ben de sana ot vereyim.
Tilki kızlara gitmiş :
Kızlar,kızlar.Gelin çayırda oynayın,çayır bana ot versin.Otu koyuna vereyim,koyun bana süt versin.Sütü nineye vereyim,nine bana kuyruğumu versin.
Kızlar demiş ki :
Git bize inci getir,oynayalım.
Tilki kuyumcuya gitmiş :
Kuyumcu kardeş,kuyumcu kardeş.Bana inci ver,kızlara vereyim.Kızlar çayırda oynasınlar, çayır bana ot versin.Otu koyuna vereyim,koyun bana süt versin.Sütü nineye vereyim,nine bana kuyruğumu versin.
Kuyumcu demiş ki :
Git bana yumurta getir,sana inci vereyim.
Tilki tavuklara gitmiş :
Pullu pullu tavuklar.Bana yumurta verin,kuyumcuya vereyim.Kuyumcu bana inci versin, kızlara vereyim.Kızlar çayırda oynasın, çayır bana ot versin.Otu koyuna vereyim,koyun bana süt versin.Sütü nineye vereyim,nine bana kuyruğumu versin.
Tavuklar demişler ki :
Git bize mısır getir,sana yumurta verelim.
Tilki gitmiş mısır tarlasına :
Tarla tarla,bana mısır ver,tavuklara vereyim.Tavuklar bana yumurta versin,kuyumcuya vereyim.Kuyumcu bana inci versin,kızlara vereyim.Kızlar çayırda oynasın.Çayır bana ot versin,koyuna vereyim.Koyun bana süt versin,nineye vereyim,nine bana kuyruğumu versin.
Tarla demiş ki :
Git bana su getir,sana mısır vereyim.
Tilki gitmiş dereye :
Dere,dere bana su ver.Tarlaya vereyim.Tarla bana mısır versin,tavuklara vereyim.Tavuklar bana yumurta versin,kuyumcuya vereyim.Kuyumcu inci versin,kızlara vereyim.Kızlar çayırda oynasın.Çayır ot versin,koyuna vereyim.Koyun bana süt versin,nineye vereyim.Nineden kuyruğumu alayım.
Tilki dereden suyu almış,tarlaya vermiş.Tarladan mısırı almış,tavuklara vermiş.Tavuklardan yumurta almış,kuyumcuya vermiş. Kuyumcudan inci almış,kızlara vermiş.Kızlara çayırda oynamışlar.Çayırdan otu almış,koyuna vermiş.Koyundan sütü almış,nineye vermiş. Nineden kuyruğunu almış,yorgun ama mutlu bir şekilde çıkmış,gitmiş.

[S_MecnuN]

DEFİNE ARAYAN ADAM


Çok eski zamanlarda Bağdatlı bir fukara
Konuvermişti bir gün büyükçe bir mirasa.
Ani gelen zenginlik onu budala etti,
O koskoca serveti bir kaç yılda eritti.
Ama kolay değildi eskiye geri dönmek,
Küheylan attan inip uyuz eşeğe binmek.
Hep evine kapanır için için ağlardı,
Yaradana sığınıp gece gündüz yalvardı:
Yarabbi sen bilirsin; ben fakir bir kul idim,
Muhtaç değildim ama oldukça yoksul idim;
O sonsuz hazinenden bana mal ve mülk verdin,
Lûtfunla gönendirdin, zenginliğe erdirdin;
Bense kıymet bilmedim, varlıkla sarhoş oldum,
Çarçur ettim dağıttım, ve gene berduş oldum.
Hatamı geç anladım, ne olur beni affet
Taşıyacak gücüm yok, ağır geldi bu zillet.
Hazinende 'yok' yoktur; ya lûtfet bir geçim ver,
Ya da canımı al da sona ersin çileler."
Hep böyle niyaz etti haftalarca, aylarca.
Sonunda bir ses duydu derinden, rüyasında:
Sen kalk ve Mısır'a git, orda bir hazine var.
Senin gelip bulmanı bekliyor nice yıllar."
Uyanınca sevinçle dertlerini unuttu,
Düşünmeden delice Mısır yolunu tuttu.
Aç ve susuz dolaştı, yollar karma karışık;
Ne define göründü, ne de ufak bir ışık.
Açlık ve yorgunluktan perişan hale geldi;
Sonunda dilenmeye çâresiz, karar verdi.
Ama utanıyordu, nasıl girsin bu işe ?
Geceleyin yaparım, tanımaz beni kimse.
Diye düşünerekten karanlığa süzüldü,
Tenha bir sokak bulup bir köşeye büzüldü.
Bir ayak sesi duyup avucunu uzattı;
Ama güçlü bir pençe bileğini kavradı:
Gel bakalım, sen böyle ne yapıyorsun burda
Bu saatte işin ne bu karanlık duldada ?
Besbelli bir hırsızsın, kötü niyetlerin var;
Yanacaktı kim bilir şerrinden nice canlar !"
İriyarı bu adam mahalle bekçisiydi;
Yakasından tutmuştu, dövüyor, sürüyordu.
Dur, dövme de doğruyu söyleyeyim ben sana
Diye garip bağdatlı yalvarıp yakarınca;
Peki, anlat bakalım, besbelli yabancısın;,
Sakın yalan konuşma, doğru anlatmalısın."
Diye izin verince güvenlik görevlisi
Bizimki baştan sona anlattı hikâyeyi :
Sandığın gibi değil; ne hırsızım ne zalim;
Bir hulyanın peşinde bu hallere gelmişim."
Bekçi ona inandı; ve gülerek dedi ki :
Anlaşıldı, sen hırsız falan değilsin belli;
Seni bırakacağım, benden kurtulacaksın;
Ama kusura bakma, sırılsıklam ahmaksın !
Ben yıllardır bir rüya görüyorum her gece;
Diyorlar ki : "Bağdatta şöyle bir mahallede,
Şöylece bir sokakta, şöyle şöyle bir evde
Git, kaz ve çıkar onu; gömülü bir define."
Yerimden kımıldamam, güler, geçerim ancak,
Senin bir rüya için düştüğün şu hale bak !
Bu kadar mı ahmaksın, sende yok mu hiç akıl ?
Bir daha görmeyeyim, şimdi karşımdan yıkıl ! "
Bu sözleri duyunca şaşırdı mirasyedi:
Tarif edilen bu ev aynen kendi eviydi.
Demek ki hem define üstünde oturmuşum,
Hem de yoksulluğumdan feryat ediyormuşum.
Bu ne büyük gaflettir, ne affedilmez ayıp;
Yorgunlukla, çileyle geçen bunca yıl kayıp."
Burnu koku almayan ne alır has bahçeden;
Melodiden ne anlar kulağı işitmeyen ?
Hayatını servete, saltanata adayan
Bilemez defineyi, kendi içinde yatan.
Hem gerçek zenginlikten böylece mahrum kalır
Hem de hayattan yalnız çile ve zahmet alır.