[M_Leyla]

Yazılı sınavdaki bir soru bu. Öğrencilerin cevabı bilmenin keyfiyle harıl
harıl yanıtladığı bir soru.
Öğretmen cevapları okuduğunda verilen bir yanıta
takılıyor ve düşünüyor. Bir ilkokul öğrencisinin verdiği yanıt
duygulandırıyor öğretmeni. Minik bir yüreğin yazılı kağıdına şu notlar
akıyor.


Dünyanın yedi harikası;
1-Görmek,
2-Duymak
3-Koklamak,
4-Tatmak,
5-Dokunmak,
6-Sevmek,
7-Sevilmek.
Evet bize sunulan armağan edilen, yedi harika şey. Peki ne kadar önemsiyoruz
ve kullanıyoruz bu armağanı ?

Görüyoruz;
Her şeyi ,çevreyi, insanları. Otomatik bakışlarla süzüyoruz etrafımızı.
Ama değerini bilmiyoruz görme duyumuzun.
Kalabalıkların içlerinden geçiyoruz ama bakmıyoruz bile yüzlerine.
Süzülüyoruz yanlarından öylece.
Hangimiz yolda yürürken etrafımızdaki güzellikleri fark ediyoruz.
Küçük bir kızın şeker yiyişindeki sevimliliğe bakıyoruz.
Kaç gece mehtabı görüp,daldık hayal alemlerine.
Hangimiz iki sevgilinin birbirine bakışlarındaki masumluğa dikkat ediyoruz?
Yıllardır şehirlerin evrimine şahit olan ağaçları,
köşe başlarında artık nadir rastlansa da çeşmelerimizi ,
yolda koşuşturan köpekleri, betonların arasında, güzelliklerini sergilemeye
çalışan çiçekleri, hala bize nefes vermek için boylu boyunca uzanan
yeşillikleri.
Kim bilir ne zamandır fark etmiyoruz, görmüyoruz.
Evlerimize giderken aklımızda bin bir düşünceyle
kurmalı bir oyuncak gibi götürüyor ayaklarımız bizi varacağımız yerlere.
Bakıyoruz sözde! ama görmüyoruz.


Duyuyoruz;
Gürültüleri patırtıları,araç kornalarını,seyyar satıcıların attıkları
naraları,makinelerin çıkardığı sesleri karmaşıklık ve gürültü orkestrası
elemanlarını.
İnsan kalabalığının yarattığı boş anlamsız sesleri.


Duymuyoruz;
Şehir keşmekeşinde boğulmuş çığlıkları.
Kimi zaman martılar eşlik ediyor seslere, kimi zaman kuşlar ıslıklar
çalıyor, koşuşturan çocukların sevinç kahkahalarını yada duyup
önemsemiyoruz.


Kokluyoruz;
Kaç kere yağmurların ardından toprak kokusunu içimize doldurduk,


Sahil kenarında denizin yosuna bulaşıp duman duman tüten genzimizi yakan
kokusunu hissettik?
Kim bilir ne zamandır fark etmedik?


Tadıyoruz;
Açlığımızı gideriyoruz sadece doyuyoruz.Aceleyle yiyoruz,
tatmıyoruz.Koşuşturmalarla erteliyoruz öğünlerimizi.Bir yanımızda dosyalar,
ağzımızda lokmalar geçiştiriyoruz yemeklerimizi.
Hangimiz dalından bir meyveyi koparıp tadını hissederek, suyu kana kana
özümseyerek tükettik.


Dokunuyoruz;
Selamlaşıyoruz ,sahte tebessümler takıp yüzümüze 'tokalaşıyoruz'.
Ama hissetmiyoruz.Kim bilir ne zamandır sıcaklıkla bir dost elini
tutmamışızdır, kim bilir ne zamandır annemize tutkuyla sarılmamışızdır.
Kaç kere bir kumaşa dokunup hissetmeye çalıştık ?
Kaç kere gülün yaprağına dokunup hissettik güzelliğini, yumuşaklığını?


Seviyoruz, seviliyoruz;
Sözde seviyoruz,seviliyoruz.Ne kadar zaman ayırıyoruz, gönlümüzde geniş yer
ayırdıklarımıza ?


Erteliyoruz her şeyi.
Her şeyi bir sonraki güne bir sonraki zamana.
Yaşamıyoruz, hissetmiyoruz,Otomatik,yüzeysel yaşıyoruz derinlere inip,
gözlemlemiyoruz.
Hep aynı şeyleri yapmaktan sürekli şikayet edip, günlük yaşanılanları farklı
hale getirmiyoruz.
Hayatımıza katacağımız küçük mutluluklar var.
Kolay basit bir renk var elimizde,büyütüp gökkuşağına dönüştürebileceğimiz.


Aslında bizim özümüzde olan. Duyularımızı kullanıyoruz ama hissetmeden.
Özünde görmek,duymak, koklamak ,tatmak ve dokunmak.
Yaşıyoruz öylece bize sunulan armağanın kıymetini bilmeden.


Unutmayalım;
Bahşedilen vasıflardan dolayı bizlerde dünyanın bir harikasıyız.
Yeter ki bunun farkına varalım önce kendimizi sevelim ,
sonrada diğer harikaları...*


ALINTI