{EDITOR=<DIV><P class=MsoNormal style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><SPAN style="FONT-SIZE: 14pt"><FONT face="Times New Roman">Ahmediye ve Envârûl Âşıkıyn isimli meşhur iki eserin yazarları, Ahmed Bîcan ve Mehmed Bîcan isimli iki kardeştir, ikisi de evliyalık derecesine erişmiş mübarek kişilerdir.<br>Bunlardan birisi bir gün camide vaaz ediyor ve Hızır Aleyhisselam'dan bahsediyormuş. Cami tıklım tıklım dolu, cemaat da dikkatle vaazı dinlemekteymiş. Bu sırada diğer kardeş camiye girmiş ve vaazı dinlemeye başlamış. Dinlerken bir ara gülmüş.<br>Buna bozulan kardeşi durumu annesine anlatmış. Annesi de oğluna:<br>- Evladım, kardeşinin vaazına niçin güldün? diye sormuş. O cevaben:<br>- Anneciğim, ben kardeşimin vaazına gülmedim. Gayet güzel konuşuyordu. Vaazı da çok tesirliydi. Ancak Hızır Aleyhisselam'dan bahsettiği halde onu dinleyenler içersinde Hızır Aleyhisselam'ın da bulunduğunu bilmiyordu. Ben ona güldüm, demiş. Annesi oğluna:<br>- Evladım, kardeşin senin vaazına değil, Hızır Aleyhisselam orada olduğu halde farkında olmamana gülmüş, deyince oğlu:<br>- Hızır Aleyhisselam demek ki benim vaazımı dinlemeye geliyor, diye sevineceği yerde üzülmüş ve annesine:<br>- Anneciğim, öbür kardeşim Hz. Hızır'ı görüyor da ben niye göremiyorum?<br>Sebebi nedir. Bir düşün, diye annesini zorlamaya başlamış.<br>Annesi düşündükten sonra şu cevabı vermiş:<br>- Evladım, ne size hamileyken ve ne de sizi emzirip büyütürken kötü bir şey yapmış değilim. Asla böyle bir şey yapmadım. Ancak seni sadece bir defaya mahsus olmak üzere abdestsiz emzirdim. Senin Hızır Aleyhisselam'ı görmemenin sebebi olsa olsa budur, demiş.<br><br>***<br><br>Allah dostlarının büyüklerinden Bâyezid Bestâmî Hazretleri ilk zamanlar ibâdetten lezzet alamazmış. Bunu bir gün annesine açmış:<br>- Anneciğim ben yapmış olduğum ibâdetlerden tat alamıyorum. Sebebi ne olabilir? Bir düşün, bana hamileyken veya emzirdiğin zamanlarda haram bir şey yemiş veya bana yedirmiş olmayasın. Sen öyle bir şey yapmışsan senden bana tesir eder, demiş. Annesi uzun uzun düşündükten sonra demiş ki:<br>- Evladım, sana hâmile olduğum zaman birgün evin damına çıkmıştım. Orada bir kabın içinde bir miktar peynir vardı. Başka bir komşumuza aitti. Aşeriyordum. Dayanamadım bir parça koparıp yedim.<br>Beyazid Hazretleri:<br>- Olsa olsa sebebi budur. Anne git o peynirin sahibi kimse, ondan helallik dile. Haklarını helal etmelerini iste, der.<br>Annesi gider. Peynir sahibini bulur. Haklarını helal etmelerini ister. Onlar helal ettikten sonra, Bâyezîd yaptığı ibâdetlerden zevk almaya başlar.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></FONT></SPAN></P></DIV>EDITOR}
Ey Nefsim! Görüyorum ki tamamen dünya ile haşır neşir oldun tamamen ona bağlandın. Ondan hiç ayrılmak istemiyorsun. Gittikçe dünya muhabbeti ve mal hırsı her yanını sarıyor. Bir gün ölüm gelip seni biriktirdiğin maldan ve sevdiğin dünyadan ve dostlarından, arkadaşlarından ayıracağını düşünemez oldun. Öfke ile kalp kirdin, bilmezmisinki bir kalp kirmak kabeyi yikmak gibidir?
bilmezmisin???
bilmezmisin???
.